Yapımcı Rick Rubin’in kendi kendine yardım kitabı ‘The Creative Act’

1984’te Ronald Reagan başkandı; “Beverly Hills Polisi” gişe rekorunu kırdı; ve hard rock, punk ve rap’e sonsuz sevgisi olan Yahudi bir NYU öğrencisi olan Rick Rubin, Black müzik menajeri Russell Simmons ile güçlerini birleştirerek çaylak Def Jam Recordings’e bir hip-hop ezici gücü olmak için ihtiyaç duyduğu yaratıcı desteği verdi. Yurt odası başlangıçta Def Jam’in genel merkezi olarak hizmet verdi.

Önümüzdeki birkaç yıl içinde Rubin, LL Cool J’den “Radio”, Run-DMC’den “Raising Hell”, Beastie Boys’tan “License to Ill” ve Public Enemy’den “It Takes” gibi birçok hip-hop klasiğinin yapımcılığını veya yönetici yapımcılığını üstlendi. Bizi Geride Tutacak Milyonlarca Bir Ulus.” Rubin’in minimalist, sade prodüksiyon tarzı, stüdyoya getirdiği yumuşak hisler, duyarlılık ve bitmeyen cesaretlendirmeyle birleşerek, bu ve diğer sanatçıların yaratıcılıklarını ortaya çıkarmalarına yardımcı oldu.

1988’de Def Jam’den ayrıldı ve yeni sesler ve yeni bir başlangıç ​​arayışı için Los Angeles’a gitti. Hikaye orada bitseydi, Rubin yine de müziğin en önemli yapımcılarından biri olacaktı. Ama daha yeni başlıyordu.

Rubin, kırk yılı aşkın bir süredir Red Hot Chili Peppers’tan Slayer’a ve Tom Petty’ye kadar herkesi üretti. Rubin, Johnny Cash’in zayıflayan kariyerini, Man in Black’i duygusal özüne kadar soyan birkaç albüm boyunca yeniden canlandırdı. Yol boyunca, tüylü sakallı, Zen benzeri impresario dokuz Grammy ödülü aldı, en son Strokes ile yaptığı çalışmalardan dolayı. Rolling Stone, onu herhangi bir türde en başarılı yapımcı olarak adlandırdı.

Şimdi Rubin, zor kazanılmış bilgeliğini, yaratıcılık ve büyük sanatın hizmetinde ona nasıl erişileceği, geliştirileceği ve özgürleştirileceği hakkında bir kitapta damıttı. “The Creative Act: A Way of Being”, çoğunlukla bu terimler üzerinde başarılı oluyor, ancak okuyucular aynı fikirlerin birçoğunu sayısız kendi kendine yardım, iş ve ruhani kitapta bulabilir. Aradaki fark, yazar Neil Strauss’un yardımıyla açık, inandırıcı ve çekici olan anlatımdadır.

Rubin’e göre sanat, kendini gerçekleştirmenin nihai biçimi, ruhu zenginleştiren asil bir çağrıdır. Rubin, “Hayatta olmamızın nedeni, kendimizi dünyada ifade etmektir” diye yazıyor ve “sanat yaratmak, bunu yapmanın en etkili ve güzel yöntemi olabilir.”

Peki, bir sanatçı tasarımdan yaratmaya nasıl geçer? Rubin, cesaretlendirme, ilham ve ipuçlarından oluşan bir karışım sunarak süreci metodik olarak ortaya koyar.

Rubin’e göre her türden sanatçı, bilgi almak, bir fikre dönüşebilecek tohumları toplamak için duyularını dünyaya açmalıdır. Meditasyon, doğa ile iletişim ve egzersiz bu yolları açmaya yardımcı olabilir. Sanatçılar içgüdülerine güvenmeli ve biçim, işlev, malzeme ve farklı bakış açılarını denemekten çekinmemelidir. Kendilerini uyarmak için harika çalışmalara kaptırabilir ve hatta kendilerini ifade etmenin yeni bir yolunu bulmak için onları taklit etmeye çalışabilirler.

Bazı Rubin kuralları: Muhalifleri kulak ardı edin. Para veya şöhret peşinde koşmaktan kaçının. Özgünlüğü hedefleyin.

Sonra kaçınılması en iyi uygulamalar vardır. “Eleştiri korkusu. Ticari bir sonuca bağlılık. Geçmiş işlerle rekabet etmek. Zaman ve kaynak kısıtlamaları. Dünyayı değiştirme arzusu. Ve ‘Yapabileceğim en iyi şeyi, her ne ise yapmak istiyorum’un ötesindeki herhangi bir hikaye, büyüklük arayışındaki güçleri baltalıyor” diye yazıyor.

“Yaratıcı Eylem” boyunca Rubin faydalı tavsiyeler veriyor. Örneğin, bir sanatçı kendini sıkışmış hissederse, ileri ivmeyi sürdürmek için sorunu çözebileceklerini önerir. “Her iki tarafında ne olduğu net olduğunda bir köprü inşa etmek daha kolaydır” diyor. Benzer şekilde, bir sanatçı, uyanır uyanmaz rüyalarını kaydetmek için yatağın yanında bir kalem ve kağıt tutarak bilinçaltına dokunabilir.

Rubin’in düşünceleri çoğunlukla hedefe ulaştı. Bununla birlikte, bazen hayranları tarafından lanse edilen müzikal ve ruhani bir gurudan çok, havalı bir felsefe yüksek lisans öğrencisi gibi konuşuyor. Rubin’in romantikleştirdiği basmakalıp işkence görmüş sanatçıyı ele alalım: “Bir yaratıcı olarak ihtiyaçları her şeyden önce gelir” diye onların bencilliklerini mazur görür.

Aynı şekilde Rubin, sanatçıların başkalarının görmediği şeyleri görme ve hissetme yeteneğinin – ona göre hem bir lütuf hem de bir lanet – yaratıcıları yabancılaşmış ve yalnız hissettirebileceğini öne sürüyor. Doğru, belki. Ancak yalnızca varlıklı sanatçılar – örneğin multimilyoner plak yapımcıları – bu yakalanması zor ilham perisini kovalarken kendi sefaletlerinde marine edecek paraya ve zamana sahiptir.

Rubin ayrıca sanatçıların süper güçlere sahip olduğunu da ima ediyor. “Bilsek de bilmesek de evren için bir kanalız. Malzemeye bizim aracılığımızla izin veriliyor” diye yazıyor. “Net bir kanal isek, niyetimiz kozmosun niyetini yansıtır.” Hadi dostum!

Sonunda, Rubin derin düşünceler, içgörü ve evet, pek çok yaratıcılıkla dolu büyüleyici bir kitap yazdı. Daha kişisel anekdotlardan yararlanabilecek olsa da, “Yaratıcı Eylem” açık bir zihin, beden ve ruhla yakından okumayı hak ediyor.

Eski bir LA Times muhabiri olan Ballon, USC’de ileri düzey bir yazı dersi veriyor. Fullerton’da yaşıyor