Soru-Cevap: Matthew Desmond yeni kitabı ‘Amerika’dan Yoksulluk’ hakkında

Matthew Desmond 2016’da ilk kitabı “Tahliye Edildi: Amerikan Şehrinde Yoksulluk ve Kâr”ı yayınladığında, tahliyeyle karşı karşıya kalan insanların günlük yaşamlarına dalmak için yola çıktı. Araştırması, justshelter.org adlı bir web sitesiyle birlikte, kaç Amerikalının kronik olarak evlerini kaybetmenin eşiğinde olduğuna okuyucuların gözlerini açtı.

“Evicted” bir Pulitzer Ödülü kazandı, en çok satanlar listesine girdi ve New York Times’ın on yılın en iyi 10 kurgusal olmayan kitabı arasında gösterildi. Ancak Desmond’ın yeni devamı daha da iddialı. Bu hafta çıkan “Amerika’dan Yoksulluk”, genel olarak yoksulluğu sürdüren toplumsal, sistemik, yapısal ve kurumsal sorunları ele alıyor. Okuyuculara açık bir meydan okuma getiriyor ve bizi, hepimizin nasıl bu işe bulaştığına dair rahatsız edici soruyla yüzleşmeye teşvik ediyor. Ama aynı zamanda çözümler de öneriyor: daha fazla yoksullukla mücadele programlarına yatırım yapmak; düşük gelirli işçilerin sömürülmesine son verilmesi; ve herkesin başarılı olabileceği fikrini benimsemek. Buna paralel olarak Desmond, insanları 4.000’den fazla hizmet sağlayıcı, yoksullukla mücadele ve adli yardım kuruluşuyla buluşturmayı amaçlayan yeni bir web sitesi olan endpoveryusa.org’u da başlatıyor.

Desmond, uzunluk ve netlik için düzenlenmiş bir röportaj için Haberler’a yeni kitabı ve yoksulluk konusunda iğneyi hareket ettirebileceğimiz yollar hakkında telefonla konuştu.

Bu kitap için yazma ve raporlama sürecinizde “Tahliye Edildi”ye kıyasla ne fark vardı?

Ben okuyordum [“There There”] Tommy Orange tarafından yazılmış ve “Bu çocuklar yanan binalardan atlıyorlar ve düşerek ölüyorlar ve biz sorunun zıplamaları olduğunu düşünüyoruz” dediği bu cümleye rastladım. Bu, ABD’deki yoksulluk tartışmasının mükemmel bir özeti. Ateş hakkında bir kitap yazmak istiyorum – onu kimin yaktığı, kimin ellerini ısıttığı hakkında ve bu yüzden bence bu, farklı bir kitap tarzı yazmak anlamına geliyordu. Anlatının gücüne, tanıklık etmenin gücüne gerçekten inanıyorum ama bence bu kitap ve peşine düşmeye çalıştığım soru için kamera açıklığını hareket ettirmek istedim.

Bu kitabı yazmadan önce yoksulluk hakkında sahip olduğunuz en büyük yanılgı neydi?

Beni şaşırtan şeylerden biri, refah devletimizin ne kadar dengesiz olduğuydu – ve ben birkaç yıldır konut ritmindeyim. Her zaman gündeme getirdiğim bir şey, ipotek faiz indirimi için harcadığımız para miktarı ile buna en çok ihtiyacı olan ailelere doğrudan konut yardımı arasındaki farktı. Geçen yıl, sahip olduğumuz her uygun fiyatlı konut programına 53 milyar dolar gibi bir şey gittiğini düşünüyorum. Ancak ülke, ev sahibi vergi sübvansiyonlarına yaklaşık 193 milyar dolar harcadı ve bu paranın çoğu, altı haneli geliri olan ailelere gidiyor. Yoksulluğu hafifletmek yerine zenginliği sübvanse etmek için çok daha fazla harcadığımız fikri beni gerçekten şaşırttı.

Sizce Amerika’da yardım istemek mi yoksa almak mı daha zor?

İkisi de zor. Öğrendiğim çılgınca şeylerden biri, yardım etmek için tasarlanmış sosyal programlarda düşük gelirli insanların masada ne kadar bıraktığı. “Neden” sadece damgalamayla ilgili değil. Öncelikle damgalama ile ilgili gibi görünmüyor bile. Görünüşe göre bu programları gereksiz yere karmaşık ve başvurusu zor hale getirdik.

Ancak yardım istemek de zordur. Diğer toplumsal hareketlere baktığımda, hareketlerin dayandığı kimliklerle insanların gurur duymasını kıskanıyorum. Siyahilerin Hayatı Önemlidir işaretleri var. Eşcinsel hakları bayrakları var. Ancak Amerika’daki pek çok yoksulluk hala o kadar inanılmaz bir şekilde damgalanıyor ki, altında olan birçok insan [poverty] line bunu kimlikleri olarak kabul etmek istemiyor.

Yoksulluk sistemine dahil olduğunuzu bulmanın bazı yolları nelerdir?

Karıştığım bir yol, bir ev sahibiyim. Ailem ipotek faiz indirimi alıyor. Herkesin önünde söyledim ve size tekrar söylüyorum, bu şeyi istemiyorum. Ev sahibi olmayı teşvik ediyor mu? Hayır, olduğuna dair bir kanıt yok. Sadece sahip olduğum türden evleri daha değerli kılıyor. Vergi muafiyetlerinden faydalanan daha fazla bizi onlara karşı gerçekten geri itmek için görmeyi çok isterim.

Tüketici tercihlerimizi, nereden alışveriş yaptığımızı, nereden satın aldığımızı, hangi şirketleri desteklediğimizi düşünmemize neden oldu. Ve bu çok fazla ev ödevi gerektirir. Alışverişi biraz daha yavaş, daha kasıtlı olarak düşünerek, sendikaları çökertme ve ardından yoksulluk hareketlerine katılma ve onlara gönüllü olma ve onlara bağış yapma konusunda sicili olan şirketleri desteklemediğimizden emin olmak. Bu soruyu seviyorum çünkü bence bu kitabın hepimizi düşünmeye sevk etmeye çalıştığı hareket bu. Bence hepimiz bununla bağlantılıyız.

İnsanların yoksulluk hakkında daha iyi konuşmalarını nasıl sağlarız?

Şu fikir üzerinde derin düşünmek bana ilginç geliyor: İnsanlar yıllardır yoksullar hakkında kendimize anlattığımız hikayelere mi inanıyor yoksa bu hikayeler sorundan kaçınmanın uygun yolları mı? Yoksullukla ilgili bir kitap ama aslında yoksullarla ilgili bir kitap değil. Bu, çoğumuzun günlük hayatımızda aldığı kararlar ve kesinlikle hükümetimizin – ve şirketlerimizin – bu topraklardaki tüm bu yoksulluğa izin vermek ve sürdürmek için aldığı kararlar hakkında bir kitap. Bu iddialı bir kitap. Yoksulluğu bitirmek istiyorum. Ben azaltmak değil, ortadan kaldırmak istiyorum. Tedavi etmek istemiyorum, iyileştirmek istiyorum. Bence hırs, yoksulluk tartışmasında eksik olan çok şey.

Yoksulluğu ele almanın önündeki engellerden biri, birçok insanın çevresinde yaşadığı rahatsızlıktır. Bunda nasıl gezineceğiz?

bence meli bizi olduğundan çok daha fazla rahatsız ediyor. Bence bundan utanmalıyız. Güzel arabalarımıza biniyoruz ve otoyola çıkıyoruz ve çadır kamplarının yanından geçiyoruz ve evlerimizi büyütüyoruz ve toplu konutların ve kamu altyapısının finansmanını bozuyoruz. İşte bu yüzden yoksulluk hepimizi eksiltir. Hepimizi aşağı çekiyor. Çadırların varlığı bize ülkenin sözünü tutmadığını ve bizim de bunda parmağımız olduğunu hatırlatıyor. yemek için dışarı çıkıyoruz Burada çalışan insanlara yeterince maaş veriliyor mu, bakılıyor mu? Geceyi bir otelde geçiriyoruz. Çarşaflarımızı değiştirenler korunuyor mu, geçindirecek bir maaşları var mı hiçbir fikrimiz yok. Bence yoksulluğa son veren bir Amerika, bu sorunlarla yüzleşen bir Amerika’dır.

Bu kitabı yazarken seni en çok ne korkuttu?

İnsanların bunu okuyacaklarından ve “Aman Tanrım, bu bir şey” diyeceklerinden ve hayatlarına devam edeceklerinden korkuyorum. İşte bu yüzden gerçekten korkuyorum. Bir iç çekişe neden olan başka bir şey olmasından korkuyorum. “Hayır, yeter” i ortaya çıkaran bir şey olmasını isterim – bizi hareket etmeye teşvik eden bir şey.

Desmond, Michael Tubbs ile bir süre görüşecek. Canlı Konuşmalar Los Angeles 30 Mart saat 20.00’de William Turner Gallery’de