Priya Guns’ın sert, politik romanı ‘Şoförünüz Bekliyor’

Donald Trump’ın 2016 seçimlerinde Hillary Clinton’ı yenmesinden dört gece sonra, sevilen bağımsız mağaza Skylight Books bir topluluk cenazesine ev sahipliği yaptı. Ağlayan, öfkeli yazarlar aceleyle karalanmış şiirler ve denemeler okurlar. İzleyiciler, kül rengi suratlı bir gencin sorduğu soru da dahil olmak üzere, “Yine de roman yazabilir miyiz?”

“Biz zorunda!” diye gürledi yerel bir yazar, Toni Morrison’dan alıntı yaparak: “’Bu, tam olarak sanatçıların işe gittiği zamandır.’ Her şey yolundayken değil, korku zamanlarında. Bu bizim işimiz!’”

Isabel Allende, Barbara Kingsolver, Tommy Orange, Alice Walker, Colson Whitehead ve diğerleri gibi çağdaş aktivist-yazarlarla birlikte, Morrison, sanat için sanat ile sosyal adaleti destekleyen sanat arasında bir çizgi çizmeyi reddeden romanlarıyla tanınıyordu. Örneğini en son takip eden yazar Priya Guns. Delici derecede komik, sert bir şekilde sansür içeren ilk filmi “Your Driver Is Waiting”in yayınlanmasıyla birlikte Guns, kendini açıkça (ya da havalı demeliyim) Morrison kanonuna yerleştiriyor.

Guns’ın genç, yanan alt sınıf Amerika’yı ifşa etmesi, isimsiz bir metropolde RideShare adlı bir şirket için araba kullanan 30 yaşındaki eşcinsel, sosyalist, bodrum katında yaşayan Sri Lankalı bir göçmen olan Damani Krishanthan tarafından kişileştirildi. Damani’nin babası kısa süre önce öldü – ona fazla çalışan ve düşük maaş veren fast-food zincirini suçluyor – ve hasta annesi fiziksel, finansal ve duygusal olarak meteliksiz kızına bağımlı. Damani ile tanıştığımızda, talepkar Annesinden bitmek bilmeyen çağrılar alırken, uygulamadan zorunlu bir saat ayırıyor – “(Madde 7, art arda on iki saatten fazla araba kullanma)”.

“Keşke güne zenginlerin son derece etkili dört alışkanlığıyla başladığımı söyleyebilseydim,” diyor Damani bizi tanıştırma yoluyla. “Yalnızca, bazı sabahlar iki ya da üçte eve geliyorum, çoğu gece uyumaya çalışıyorum ve yedide tekrar uyanıyorum.”

Son derece etkili zenginler, Damani’nin mürettebatı tarafından “kendi güvenlikli topluluğumuz” olarak “yeniden amaçlanan” gibi terk edilmiş depolardaki gecekondularda da takılmıyor. Doo Wop’un yabani böğürtlen çalıları ve insan tabanlı bir güvenlik sistemiyle korunan ütopik kampüsünde, belgesiz işçiler ücretsiz yemek yiyor, evsizler sağlanan çadırlarda uyuyor ve bisikletler ödünç almak için ücretsiz ve Damani’nin “değerli ordusu” da dahil olmak üzere giysiler almak için ücretsiz. bayrakların ve markaların üzerine yamalar dikerek başka birinin kültürle karıştırdığı fazlalık ceket. Doo Wop ayrıca Damani gibi esnek çalışanların kendilerini sömüren sisteme karşı örgütlenen aktivist toplantılarına da ev sahipliği yapıyor.

Kitabın açılış sayfalarından, kahramanımızın o kadar da sessiz olmayan çaresizlik hayatı, yaratıcısının güçlü düzyazısıyla eve götürülüyor. Arabasının dikiz aynasına bakan Damani, “Dişlerim sararmıştı ama sigara ve kahve umursayamayacağım kadar lezzetliydi. Yılbaşı gecesiymiş gibi ağzımda seviştiler ve hiçbir kararları yoktu.” Ve RideShare sürücüsünün mali çaresizliğini dile getirerek: “O gün 103,80 dolar kazanmıştım. … Saatte neredeyse 9 dolara çıktı. … Elbette, yüzlerce günlük maaş kulağa hoş geliyor, ama biz çiğnendik ve onu almak için tükürdük.”

Guns’ın yayıncısı romanı, “1970’lerin Taksi Şoförü filminin cinsiyet değiştirilerek yeniden başlatılması” olarak tanımlıyor. Okumaya başladığımda bağlantıları izledim, ancak karakterler ve hikaye beni bu tür analitik suda yürümek için çok hızlı ve çok derine çekti. Kompozisyon yasal mıydı yoksa yapmacık mıydı? Her iki durumda da, gereksiz. “Sürücün Bekliyor”un kendine has bir hızı ve tarzı var.

Damani’nin geçiminin acımasızlığı onu ve okuyucuyu batırmakla tehdit ettiğinde, arketipik İyi Şey gerçekleşir. (Ya da öyle görünüyor.) Damani, Jolene adında güzel, sarışın, mavi gözlü, zengin bir adamın kızıyla karşılaşır. Gerçekten. Arabasıyla. İkisinin sevimli buluşması için yeterince nazikçe. Damani’yi koşu bandı hayatından kurtarmaya yetecek kadar. (Ya da öyle görünüyor.)

Damani, “Beni görünce gülümsedi ya da belki de yüzü acı içindeydi,” diye hatırlıyor. “Mavi gözleri parladı, beni hayatında hiç gözyaşı dökmediğine inandırdı. “İngilizce biliyor musun?” dedi.

Irkçı açıcıya rağmen, Jolene ve Damani yarışlara gidiyor. Canlı bir şekilde yaratılan kimyaları aşikar, tıpkı Jolene’nin ev sahipliği yaptığı birçok hayırsever bağış toplama etkinliğinden birinde Damani’yi selamlaması gibi. “Jolene… elini ön kolumda gezdirdi, parmaklarını benimkilerin arasına sıkıştırdı ve sonra onları tenimi gıdıklayan saten kurdeleler gibi geri çekti.”

Lezbiyen flörtüyle ilgili klişeyi tersine çevirerek (bkz: ikinci randevu U-Haul), Damani ve Jolene hızlı seks yapıyor, Damani’nin arabasının kaportasına eğiliyor ve ardından aralarında – veya aralarında pek bir şey olmayan, sonu gelmez gibi görünen bir flörtleşme izliyor. roman. Sadece beyaz değil, aynı zamanda zengin beyaz olan bir kadına olan ilgisini düşünen Damani, Jolene’nin devrime olan bağlılığını sorgulamak ile kendisininkini sorgulamak arasında gidip gelir, Jolene’nin ailesinin kır evindeki hafta sonu kaçamağı teklifleriyle parçalanmıştır. Sonunda Damani, şüphelerinin bir avuç dolusu balon gibi uçup gitmesine izin vererek Jolene’nin lüks dolgulu kucağına çöker.

Sonunda, henüz çok erken. Tam olarak neyin ters gittiğini belirtmeden, aşıkların ırksal ve sınıfsal eşitsizliklerinin tetiklediği ilişkinin sonunun, öngörülebilir olmasına rağmen yürek burkan olduğunu doğrulayabilirim. Romanın son sayfalarını çevirmeden bilemeyeceğiniz şey, Damani ve Jolene’nin aşkının her şeyi yenip yenemeyeceğidir. Ve “hepsi” derken, Rodney King’in “Hepimiz anlaşabilir miyiz?” hala, aslında, “Gerçekten değil.”

Bir yazarın bu kadar derin bir sosyal bilinçle komik, şehvetli bir romantizmi bir araya getirmesi nadirdir, daha da ender olarak bunu tatmin edecek şekilde başarmak Ve okuyucuyu kışkırtır. Kitabı kapatırken, Guns’ın kitabı neden o şekilde yazdığını merak ederek öğrenmek için ona e-posta gönderdim.

“Önceki el yazmaları için tüm reddedilenleri ileri saracağım, yerde popo çıplak bir şekilde çaresizlik içinde yuvarlanacağım” diye yazdı. “İlk taslağım, ‘Ölümcül Cazibe’ üzerine bir kalkıştı. O kitap sistemimden çıktıktan sonra, ‘Sürücün Bekliyor’u olması gerektiği gibi yazabildim: kapitalist sistemin ve direniş topluluklarının değişim için mücadele etme biçimlerinin bir eleştirisi.”

Öyleyse, ilk çıkışının nasıl bir etkisi olacağını umuyor? Guns, “Kitabımın olası en büyük etkisini hayal edersem, okuyucuların Damani’nin hikayesinden o kadar etkilendiğini görüyorum ki, mevcut sistemimizi dağıtmak, zenginliği ve gücü hepimiz arasında yeniden dağıtmak için dayanışma içinde hareket etmeye başlıyorlar.”

Bu, diye düşündüm, bir kitaptan istenecek çok şey var.

Ah, ben saf değilim, dedi Guns. “Romanımın tamamen yanlış okunabileceğinin farkındayım. Bu yüzden, ‘Şoförünüz Bekliyor’ insanları güldürürse ve normalde kurmacayla bağ kurmakta zorlanan okurları bir araya getirirse mutlu olurum.”

Görev tamamlandı.

Maran, “Yeni Eski Ben” ve “Neden Yazıyoruz” da dahil olmak üzere bir düzine kitabın yazarıdır.