Komedyen Steven Wright neden ‘Harold’ adlı bir roman yazdığını açıklıyor

Eğer Kurt Vonnegut ve “Calvin ve Hobbes” yaratıcısı Bill Watterson “Harold and the Purple Crayon” un edebi bir versiyonunu yazdılar, “” gibi absürd bir roman uydurmuş olabilirler.Harold”

Ya da belki, “Harold” sadece stand-up efsanesinin beceriksiz ama verimli düşüncelerinden gelebilirdi. Steven Wright.

Wright, ne pahasına olursa olsun, “Calvin ve Hobbes”u hiç duymamış ya da diğer Harold’ın yer aldığı çocuk kitaplarını görmemiş ama Vonnegut’a “kahramanlarımdan biri” diyor.

Kahveye de aynı derecede hayranlık duyuyor, bu da teşekkür mektubunda görüntülü röportajımız sırasında bana “Oldukça iyi bir hayal gücüm var ama kahve içtiğimde iki saatlik bir pencerem var, bu sadece …” diyor ve ardından hayretle başını sallıyor. . Kupasını kamera menziline kaldırıyor. “Şu anda kahvem kafayı bulmuş durumda.”

Wright’ın sahnedeki komedi tarzı, ünlü olarak, kafeinlinin tam tersidir; onun teslimiyetsiz teslimatı 1980’lerde aşağıdaki gibi tek satırlıklarla onu stand-up dünyasının zirvesine yükseltti:

Köpeğime leke çıkarıcı döktüm. Şimdi o gitti.
Her şeye sahip olamazsın. Nereye koymak istiyorsunuz?
Bir yangın musluğu fabrikasında çalışıyordum. Yerin yakınında herhangi bir yere park edemezsiniz.
Vaktiniz varsa her yer yürüme mesafesindedir.
Dünya küçük ama onu boyamak zorunda kalmak istemezdim.

Aynı özgünlük ve kuru mizah romanı boyunca seker. Wright’ın Harold’ı sınıfta sıkışıp kalmış bir üçüncü sınıf öğrencisidir ve hayal gücü bir dizi macera ve anı arasında uçar ve dalar. Beyninin ortasındaki dikdörtgen bir pencereden uçan küçük bir kuş şeklinde aklına gelen her yeni düşünceyle “kafasındaki sirki” yaşarız.

Wright, “Bunu kitabı yazmadan önce düşünmüştüm,” diye hatırlıyor. “Aklım bir konudan atlayıp duruyor.”

Harold’ın fikirleri de aynı derecede ayırt edicidir. Bazıları kulağa kesinlikle Steven Wright şakalarına benziyor, Harold’ın neden samanlıkta bir iğne olduğunu düşündüğünde veya kuşatılmış öğretmenine “Hileli soruların tarihini biliyor musun?” diye sorduğunda olduğu gibi. Ancak kitapta başka karakterler de var – çocukluk aşkı, destekleyici bir büyükbaba – ve aydaki uzun bir rüya sekansı ve bir uzay ziyareti de dahil olmak üzere (çarpık) bir tür anlatı. Carl sagan.

Calvin gibi, Harold’ın da 7 yaşındaki hiçbir çocuğunkine benzemeyen bir kelime dağarcığı ve iç gözlem çizgisi var; Varlığı üzerine kafa yorar ve Vonnegutvari bir tavırla şuna karar verir: “Sorun şu ki, soruyu soracak kadar akıllı ama cevaplayacak kadar akıllı değil. Sonra bunun tüm insan ırkı için geçerli olabileceğini düşündü.”

Netlik ve uzunluk için düzenlenmiş röportajımızda, Wright aynı türden bir açıklık ve merak sergiledi, sık sık soruları bana yöneltti ve mutlu bir şekilde konudan saptı. Ayrıca cömertti: Steven Wright şakasına kalkıştığımda — “Sosyal medya çağındaki konsantrasyon mücadeleleri hakkında yeni bir şarkı yazıyorum. Akorlar sadece A, D, D” – dedi ki, “Bu hoşuma gitti. Bunun geldiğini görmüyorsunuz ve her şey bu.

Yayınlamayı düşünmeden kendin için yazdın. Bu özgürleştirici miydi?

Sadece bana ilginç gelen şeyleri yazıyordum. Kendi dünyamda kalıyordum. “Bir yayıncı bunun hakkında ne düşünürdü?” diye merak ederek ona dışarıdan bakmıyordum. Nasıl göründüğüne göre asla yargılamadım. Bence bu, yazılma şeklini değiştirir ve eğlencesini ortadan kaldırır. Boyama yapan bir çocuk gibi çok masumdu.

yerine getiren ilginç tek satırlıklar var A okuyucunun bir Wright kitabından beklentileri, ancak dağınık durumda. Bu konuda dikkatli miydin?

Şaka olmayacağını düşünerek yazmaya başladım ama birdenbire sızdılar. Bilerek dağıttım ama yazarken aklıma gelseler onları oraya koyardım. Kitabı yazmaya başlamamın bile sebebi, stand-up’ın çok dar bir yaratıcılık penceresinden çalışmak gibi olması.

Dikdörtgen bir pencere mi?

Çok komik. bağlamadım bile. Belki de pencerelere takıntılıyım ve bilmiyorum.

[He turns from the camera and looks behind him, gazing upon two amply-windowed walls in a silent deadpan.]

Ancak stand-up’ta şaka – seyirciyi kahkahalarla güldürmek için birkaç cümle – çok özel bir yaratıcılık türüdür. Hiç şikayet etmiyorum ama kafamda o pencerede olmayan şeyler vardı, ben de yazmaya başladım.

Harold’ın derin düşünceleri, sizin çocukken düşündüğünüz şeylerden mi ilham alıyor?

Hayır, sanki Harold’ın kafasına bir huni sokuyorum ve yaşam deneyimi hakkında düşündüklerimin çoğunu kafasına döküyorum.

Ama bir çocuk sürekli merak eder; o bir merak makinesi. Ve tüm sanat, etrafınızdakileri fark etmekten gelir. Bir yetişkinin sözlerini kullanmam dışında, bir çocuğun yaptığı gibi şeyleri fark ediyorum.

Harold’ın büyükbabası ona harika ve sıra dışı içgörüler sunar. Çocukken böyle biri tarafından şekillendirildin mi?

Tam olarak değil. Ama benim için bir büyükanne ve büyükbaba, ne kadar uzun yaşadığı nedeniyle bir filozof gibidir. Stand-up’ımda bir dedenin küçük bir çocukla konuşmasıyla ilgili şeyler var; sadece beni büyülüyor Bakış açılarının ortak bir paydası var, biri giren biri çıkan iki kapılı bir daire gibi. Büyükbaba tüm BS’yi geçti ve çocuk henüz buna ulaşmadı.

Bir noktada, “yıllar sonra” Harold’a “hayatın amacı hayattan zevk almaktır” diyecek olan Peter adında birinden rastgele bahsediyorsunuz. Peter kimdir?

Gerçek bir erkekten gerçek bir replik. O benim eski bir arkadaşım ve benden çok daha yaşlı. O benim hayatımda çok önemli bir insan. Bunu bana 25 yıl önce söyledi. Ben de “Vay canına” dedim. Her şeyi güzelce kaynattı. Hayatın amacının bu olduğunu hiç bilmiyordum. Ama sen bunu zaten biliyormuşsun gibi bana bu soruyu soruyorsun.

Sanırım büyükanne ve büyükbabamdan hem hayattan zevk alma hem de geri verme ve başkaları için iyilik yapma dersi aldım.

Bu harika.

Aydaki rüya sekansının bu kadar uzun olması sizi endişelendirdi mi?

Bunu bir risk olarak görmedim çünkü sadece eğleniyordum. Bir gün onu ayda tarif ediyordum ve bu devam etti ve devam etti. Bir rüyanın bu kadar uzun süre devam edip edemeyeceğini merak ettim ve “Umurumda değil” diye düşündüm. Parmak boyası yapan bir çocuk gibi. “Ah hayır, artık çok fazla yeşil var” demiyor.

Harold zaman içinde sıkışmış hissediyor. Parçalar erken veya ortada meydana geliyor gibi görünüyor–60’lar, yine de “Apar topar” Ve Neil Armstrong ve hatta Sekreterlik.

yuvarladım. Zamana bağlı kalamam. Bir de Voyager’dan 1993’te çekilen fotoğraftan bahsettiği kısım var ve ben de “Bunu nasıl bildiğini merak ediyorsanız, kendi işinize bakın” diye yazdım.

Bu çok saçma. Sonra “Ne olmuş yani” diye düşündüm. Neredeyse her şey hakkında “Ne olmuş yani” diye düşündüm.