John Milas, ‘Militia House’ adlı romanının savaşı nasıl gotik hale getirdiğini anlatıyor

Çok az ilk roman yazarı, yazar ve aktivist Roxane Gay’in övgüsünü toplar. Ama sonra, yeni kitabı “The Militia House” Gay’in “ustaca ve zarif bir şekilde anlatılan güzel bir korku hikayesi” dediği John Milas, Purdue Üniversitesi’nde MFA yazarlığı yaparken onunla bir seminere katılma şansına sahip oldu.

Milas’ın Afganistan’daki bir ileri operasyon üssüne atanan 21. yüzyıl Deniz Piyadeleri hakkında gotik bir roman hayal etmesi kadar ilk seferinde bu kadar büyük olan romancı sayısı daha da azdır. Ne zaman Cpl. Alex Loyette ve ekip arkadaşları Vargas ve Johnson, terk edilmiş bir Sovyet yapımı milis evini kontrol etmek için üsten gizlice çıkarlar. Bundan sonra olacaklar için mantıklı bir açıklamaları yoktur: vizyonlar, kabuslar, kaybolan eşyalar.

“Militia House”, çağdaş bir trajediyi aydınlatmak için gotik klasiklerin mecazlarını (perili bir bina, açıklanamayan fenomen) kullanır: genç askerler, kendileri için belirsiz olan misyonları ve güdüleri desteklemek için uzun süreler boyunca yıpratıcı ve psikolojik stres yaratan çalışmalar için denizaşırı ülkelere gönderilir.

2012’de Deniz Piyadelerinden onurlu bir şekilde terhis olan Milas, Haberler’a Ohio’daki evinden netlik ve uzunluk için düzenlenmiş bir sohbette konuştu.

“Militia House” askere alınmış bir mangaya odaklanıyor denizciler eski bir cephanelikle karşılaşmak, ama aynı zamanda bir askerin her gün üstesinden gelmek zorunda olduğu bilgi boşluğuyla da ilgili. Askere alınmış bir Denizci olarak dört yıl geçirmiş biri olarak, askerler ve üstleri arasındaki bölünmeyi nasıl deneyimlediniz?

NC, Camp Lejeune’de görevlendirildiğimde, plaja gidebilirdik – ama aynı kıyı şeridinde olmasına rağmen subaylar plajına gidemezdik. Plajın kendi havlunuzdan çıkmamanız gereken bölümüne bakabilirsiniz. Bir subayla çadırda yaşamayacaksın. Birkaç aydır bir gemideydim ve subaylar ve erler ayrı yemek yiyordu. Sadece farklı tablolar değil; geminin farklı bir bölümünde farklı bir oda.

Kahramanınız, Cpl. Loyette, Afganistan’da, evdeki neredeyse hiç kimsenin hayal bile edemeyeceği bir dizi koşul altında yaşıyor. Bunu okuyuculara iletmek için nasıl çalıştınız?

Aktif görev bir yaşam tarzıdır. Para alıyorsun. Yine de bu bir iş değil. Televizyon bile görmediğiniz, saat takmadığınız, telefonunuzun yanınızda olmadığı veya dışarı çıkmadığınız acemi eğitim kampına gitmenin bir iş olduğu söylenemez. Sözleşmeniz bitene veya siz emekli olana kadar sizi şimdi hayatınıza hazırlıyor. “Bugün birini dinlemem gerekecek” gibi her gün kendinizi yeniden yönlendirmiyorsunuz. Bunun için kaydoldun, değil mi?

Dövüş hakkında pek çok anlatı var ve liderlikte nispeten yüksek olan insanlardan birçok anlatı var. O kitapları görünce her zaman bir kitabım çıkarsa onlardan farklı olacağını düşündüm.

yazabileceğinizi ne zaman fark ettiniz? gotik roman çağdaş bir askeri deneyim hakkında?

Pekala, bunun hakkında yazmak için bir savaşa girmiş olabileceğime dair herhangi bir şüpheyi hafifletmek için, her zaman sanat yaptığımı söylemek isterim. Aslında film okuluna gitmek istiyordum. Sonra bir yıllık toplum üniversitesinden sonra askere gittim ve aktif görevdeyken tek yapmak istediğim üniversiteye geri dönmekti.

Deniz Piyadeleri genel olarak tatmin edici bir deneyim değildi. Beni sanat yapma isteğine geri itti. İlk başta, sadece söylenmeden ordu hakkında yazmak zordu. Bunu kimse okumak istemez. Ayrıca çok sağlıklı değil.

Sizin için gotik tarz unsurlarının kilidini açan neydi?

Romandaki birçok resim, ağzı kocaman kirpi tüyleriyle kaplı bir köpek de dahil olmak üzere, gerçekten gördüklerimdi. Meşgul ve stresli olduğumuz için gerçeküstü bir nitelik kazandılar. Ya iştesin ya uyuyorsun ya da yemek yiyorsun. Zaman algınız gerçekten çarpık hale geliyor. Zihninizin programınız tarafından ne kadar karıştırıldığına ek olarak, dış dünyayla bağlantınızın kesilmesi tamamen yeniydi. Çalışmalarımızda bunun için eğitim almadık.

Milis Evi’nde bir çözüm yok. Gotik romanlar terör hakkındadır. bir sohbet okudum terör ve korku arasındaki farktan bahsettiğiniz yer.

Hitchcock’un masanın altında olduğunu bildiğiniz bir bomba teorisi. Bu korkunç değil. Bu korkunç. Bu aynı şey değil. Arkasından bomba patlayınca dehşete düşüyorsunuz.

Cpl için. Loyette, terör ve dehşet arasındaki dayanak noktası nedir?

Bence kitap, Afganistan’daki savaş ve konumları anlamında karakterler için neyin korkutucu olduğunu gösteriyor. Loyette, astlarından daha fazlasını biliyor ama fazla bir şey değil. Patronuyla çok sık konuşmaz. Bilmesi gereken fazla bir şey yok.

Yurtdışında, neyin makul olduğunu bilmesem bile neyin makul olabileceğinden her zaman korkmuşumdur. Korkuyu bir şey olduktan sonraki duygu olarak görüyorum ve Loyette için belki de bir şey olursa sahiplenmek zorunda kalma duygusu.

Ama korku aynı zamanda askerlerin tüm savaşın yükünü taşıdıklarını hissettikleri konuşmalardır. Bir arkadaşımın ailesiyle akşam yemeği yedim ve yaşadıklarımla ilgili tek bir soru bile sormadılar. Bana senin soracağın şeyleri soruyorlardı. [Gen.] Stanley McChrystal [the onetime commander of forces in Afghanistan]veya Afgan para biriminin dönüşüm oranı hakkında. Yani, Afgan parasını hiç görmedim.

Loyette’in iç yaşamını aktarıyorsunuz, böylece terörün her zaman bilinen bir askeri olayla yüzleşmekle ilgili olmadığını görüyoruz. Tamamen beklenmedik bir şey hakkında olabilir, kesinlikle tahmin edemeyeceğiniz bir şey.

Loyette vurulacağını düşündüğünde bile bir ekipman için nöbet tutuyor. Bir kişi bile değil. Sadece bir nesne. Yurtdışındayken korkmuş, uyuşmuş ve yorgundum. Gerçeklikten ne bekleyeceğinden emin olmayan bir anlatıcınız varsa, neredeyse her şeye gotik bir dönüş yapabileceğinizi düşünüyorum.

Zamanınız olsa da olmasa da, ordu hakkında daha fazla yazmayı planlıyor musunuz?

Sonun ortaya çıkardığı bazı sorularla ilgileniyorum. Onları yanıtlamakla mı yoksa sadece keşfetmekle mi ilgilendiğimi bilmiyorum. Gelecekteki yazım açısından Tim O’Brien’dan bahsedeceğim [author of “The Things They Carried”], çünkü bir savaşa çağrıldı ve hayatının geri kalanında bu konuda yazıp konuşması bekleniyor. Diğer kıdemli yazarlara yardım etmek istemediğimden değil. Sadece bununla tanınmak istemiyorum.

Patrick serbest çalışan bir eleştirmen, podcast yayıncısı ve “Life B” adlı anı kitabının yazarıdır.