Jill Duggar’ın ‘Maliyetini Saymak’ realite TV’nin zararını anlatıyor

Jill Duggar kendisini hiçbir zaman asi bir tip olarak düşünmedi; tam tersi.

“19 Kids and Counting”in eski yıldızının “Counting the Cost” adlı anı kitabında yazdığı gibi, “Tüm Duggar ailesindeki en iyi onay avcısıydım.” Katı bir Hıristiyan Fundamentalist ailede büyüyen bir çocuk olarak, dans etmek gibi “günahkar” uğraşları yasaklayan kurallara uydu ve her şeyden önce baba otoritesine itaati teşvik etti. Daha sonra, ailesinin popüler TLC realite şovu onu gençliğinde ilgi odağı haline getirdiğinde Duggar, kameranın sürekli varlığını veya ağdan gelen tüm paranın nereye gittiğini sorgulamadı.

Ancak Duggar, kitabının bu ayın başında yayımlanmasıyla ünlü ailesinden en görünür şekilde ayrılan kişi oldu. Bu filmde, realite TV balonunun içindeki hayatın acımasız bir resmini çiziyor ve babası Jim Bob Duggar tarafından, ilk çocuğunun doğumu da dahil olmak üzere samimi anlar yaşamasını gerektiren beş yıllık bir sözleşme imzalaması için kandırıldığını iddia ediyor. – halkın tüketimi için çekildi. Babası özel uçaklardan oluşan bir filo ve geniş bir emlak portföyü oluşturacak kadar zengin olmasına rağmen, acı verici, uzun süren bir hukuk mücadelesine girene kadar “19 Kids and Counting” ya da “Comting On” adlı yan dizide rol almak için hiç para almadı. ebeveynlerine karşı.

Kocası Derick Dillard ve yazar Craig Borlase ile birlikte yazılan “Maliyeti Saymak”, Duggar’ın, artık bir tarikat olarak tanımladığı, ebeveynlerinin takip ettiği bakanlık olan Temel Yaşam İlkeleri Enstitüsü’nün katı inançlarından uzaklaşan manevi yolculuğunu anlatıyor.

Kitap, New York Times’ın en çok satanlar listesinde, Walter Isaacson’ın teknoloji milyarderinin geniş kapsamlı biyografisi “Elon Musk”un hemen ardından 2. sırada yer aldı; bu, yalnızca halkın Duggar ailesi skandalına olan doyumsuz ilgisinin değil, aynı zamanda şaşırtıcı gelişmenin de bir göstergesidir. dini aşırılığın ve realite TV sömürüsünün yankısı.

“Dışarıya yağan desteğe çok minnettarız ve müteşekkiriz. Pek çok insan benim gibi büyümemiş olsalar bile hikayemizden etkilendiklerini ve hikayemizle ilgilendiklerini söyledi. Bunun insanlara yardım ettiğini duyduğuma minnettarım,” dedi Duggar, bu ayın başlarında Dillard’la yaptığı ortak röportajda.

Son birkaç hafta, üç erkek çocuğu olan ve Oklahoma’da yaşayan çift için heyecan verici ama aynı zamanda da sinir bozucuydu. Dillard, kayınvalidesinin hâlâ yaşadığı bölgeye atıfta bulunarak, “Kuzeybatı Arkansas’tan daha uzakta yaşasaydık sanırım daha az gergin olurduk” dedi.

Çift, onları bu kitabı yazmaya iten şeyin ne olduğunu, ailelerinin buna tepkisini ve realite TV’de çocukların neden daha fazla denetlenmesi gerektiğini anlattı. Bu röportaj netlik sağlamak amacıyla düzenlendi ve özetlendi.

İlk etapta kitabı yazmanız için size ilham veren şey neydi?

Duggar: Son birkaç yıldır bir kitap yazmaktan bahsettik ve bu fikirle uğraştık. Ben de “Eh, bu bir aile.” dedim. Çift olarak karşılaştığımız sorunların pek çok insanın karşılaştığı sorunlar olduğunu fark ettiğimde bu konuyu daha da ciddiye aldık. Arkadaşlarla konuştukça onların da hikayemizle bağlantı kurabileceklerini hissettik. Bu tecrit edici, kontrol edici, manipülatif durumlarda yalnız olmadıklarını bilerek umut ve iyileşme buldular – bunların çoğu benim büyüdüğüm IBLP grubuna dayanıyor. Artık oturup insanları izleyemem diye düşündüm. Bu konuda yapabileceğim bir şey olduğunda sürükleniyorum.

Üstelik, kaç yıldır realite TV’de bu tür şeylerin tanıtımını yaptığımızı düşündüğünüzde, neredeyse geri dönüp şöyle deme sorumluluğunu hissediyorsunuz: “Hey, bu o kadar da pembe değil. Dikkat. İşte düşünmek isteyebileceğiniz bazı tehlike işaretleri.

Kitap geçmişinizdeki pek çok acı dolu bölümü yeniden ele alıyor ki bunun zor olduğundan eminim. Ortak yazarınız Craig Borlase ile birlikte kitapta neleri tartışıp tartışmayacağınıza dair kurallar belirlediniz mi?

Duggar: Hikayemin, kız kardeşlerimle benim dahil olduğumuz dava gibi girmek istemediğim kısımları var. [over the release of police records detailing alleged incidents of sexual abuse that occurred when they were minors]. Ancak bir kitap yazarken kimsenin bilmemesi gereken alanlara, yani istismara ve olup bitenlere en azından kısaca değinmem gerektiğini biliyordum. Konuyu şu bakış açısıyla ele almak istedim: “İşte suçlu taraflar ve onları sorumlu tutacağız: polis şefi, Springdale şehri, Washington County ve In Touch dergisi, bu gençlik kayıtlarını yayınlayan kişiler. ” Çocuk mağdurların haklarını savunan bir ses olmak istiyorum. Çılgınlığı beslemek ve detaylara girmeye devam etmek istemedim.

Kitaptaki en şok edici detaylardan biri sanırım imzaladığınızı bile bilmediğiniz ve okumanıza izin verilmeyen bu sözleşme nedeniyle doğumunuzu televizyonda paylaşmak zorunda hissetmenizdi. Geriye dönüp baktığınızda her şeyi sorgulamaya başladığınız an bu muydu?

Duggar: Kesinlikle hayal kırıklıkları vardı [before that]ama bunun benim normal hayatım olduğunu, buna boyun eğmem gerektiğini düşünecek kadar beynim yıkanmıştı. Ben de benim yetiştirdiğim bu ilkelere göre şartlandırıldık – anne babanıza saygı duymanız gereken, ancak onurlandırmanın yetişkinliğe ve evliliğe kadar itaat etmek anlamına geldiği IBLP ilkeleri. Yani eğer babam “Bunun için onayımı veriyorum” derse, onun her ne ise ona uymanız gerekir. Yani eğer bu, doğumu filme almak anlamına geliyorsa, yapmamız gereken de bu.

Dillard: Ne yazık ki, bir şeyler suratınıza patlamadığı sürece bu zehirli kültür gibi bir şeyden uzaklaşamazsınız. Aksi takdirde içerideyseniz bunu görmeniz çok zordur. Ancak en başından beri kırmızı bayraklar vardı.

Mesela düğünümüzde arkadaşlarımızdan fotoğraf çektirmelerini istedik. Düğünümüz 2000 kişi tarafından çekildi ve daha sonra 4,4 milyon kişi televizyonda izledi. [at the ceremony] “Gelin ve damadın hatırı için fotoğraf çekilmemenizi rica ediyoruz. Bu onların özel günü.” Ben de korktum çünkü Jill ve ben, ikimiz de insanların fotoğraf çekmesini umursamazdık. Bunu bizim zararımıza kendi kontrol ve mali kazanç gündemlerini desteklemek için kullanmalarından nefret ediyordum. Şöyle deseler çok tuhaf gelirdi: “Evet, gelin ve damadın fotoğraf çekip çekmemeniz umrunda değil, ama gelinin babasının ve TLC kanalının iyiliği için sizden fotoğraf çekmemenizi rica ediyoruz çünkü onlar fotoğraf çekiyorlar.” özel ayrıcalıklar var.” Bu ortamda pek hoş durmaz. Yani temelde yalan söylediler.

Duggar: Aileden başımızın belaya gireceği dereceye kadar umursadık. Buna çok şartlanmıştım. Benzer durumdaki diğer insanları birbirlerine karşı sabırlı olmaya teşvik ettim. Bunun gibi bir gruptan ya da herhangi bir dini tarikattan çıkmak çok büyük bir şey. Ben de aynı derecede rahatsız hissettim [as Derick] bu tür şeyler hakkında konuşuyordum ama yüksek sesle konuşmaktan korkuyordum çünkü yakın zamanda uzaklaştırılmıştım.

Kitabın büyük bir kısmı babanızla olan ilişkiniz ve konu diziye geldiğinde babanın sizin üzerinizde nasıl kontrol uyguladığıyla ilgili. Peki olanlardan dolayı ağı veya yapımcıları sorumlu tutuyor musunuz?

Duggar: Sanırım onların tarafında pek çok bilinmeyen vardı. Yetiştirildiğimiz yaşam tarzının çocukları olarak bizler mükemmel kurbanlardık. Çok fazla geri adım atmayacaktık. Konuşup hayır diyemeyecektik. Sözleşme önümde hazırlandığında muhtemelen şöyle dediler: “Ah, herhangi bir normal yetişkin imzaladıkları şeyi okurdu.” Ortaya çıkan belirti ve semptomları görmezden mi geliyorlardı bilmiyorum. Günün sonunda yapacakları bir gösteri var. Ancak daha fazla sorumluluk verilmesi gerektiğini düşünüyorum.

Dillard: Bazıları gerekli özeni göstermedi. Geri dönüp daha fazla belge aldığımızda, Jill’in ebeveynlerinin o zamanlar reşit olmayan çocuklar için imzaladığı başka imzalar da vardı. Benim düşünceme göre kanal herhangi bir sorun olup olmadığını bilmek istemiyordu çünkü bundan çok faydalanıyorlardı ve bilgisiz olduklarını iddia edebilirlerse sorumluluğu reddedebilirlerdi. Ve bana göre tüm bu süreç boyunca bu durum sıklıkla yaşandı.

Özellikle konu çocuklar olduğunda sektörün nasıl daha etik bir şekilde çalışabileceğine dair düşünceleriniz var mı? Çocuklar gerçekten televizyona çıkmalı mı?

Duggar: Reality TV’de büyüdüğüm için çocukların daha fazla korumaya sahip olması gerektiğini düşünüyorum. Bunun neye benzeyeceğini tam olarak bilmiyorum. Ancak bizim yaşımızdaki ebeveynler için bunun sürekli bir mücadele olduğunu biliyorum, hatta çocuklarını sosyal medyaya ne ölçüde dahil edeceklerini bulmaya çalışmak bile. Gösterinin devam etmesi için çocuklarınıza güvendiğinizde ve onlar olmadan içerik de olmayacağında sorun çok çabuk kontrolden çıkabilir.

Dillard: var [nothing] çocukların eğitimleri süresince korunmasını sağlamak. Eğer bir aile para kazanma fırsatını görürse, çocuklarının zamanını çalmayı haklı gösterebilir. [in school] çünkü eğitime ihtiyaçları yok, onları desteklemek için sadece bu parayı alabilirler. Jill bunu doğrulayabilir, ancak söyleyebildiğimiz kadarıyla kardeşlerinin hiçbiri yedinci sınıftan sonra pek eğitim almamıştı. Bunların çoğu gösterinin devralınmasından kaynaklanıyordu. Şöyle bir şeydi: “Eğer dizi çekim saatlerinin çoğunu hafta içi günlerde gerektiriyorsa, o zaman okul o kadar da önemli değil.”

Duggar: Çocukların asla realite TV programlarına dahil olmaması gerektiğini söyleyemem çünkü ebeveynlerin söz sahibi olması gerektiğini düşünüyorum. Ancak çocukların korunmasını ve ihtiyaç duydukları eğitimi almalarını sağlamak için ağların daha fazla sorumluluk sahibi olması gerektiğini düşünüyorum. [the TV show] öncelik verilmediğini ve haklarının ihlal edilmediğini belirtti. Kitapta da belirttiğim gibi çok hassas anlar vardı; keşke realite TV’de olmak zorunda olmasaydım ama mecburdum.

Kendinizin veya kardeşlerinizin eğitimden mahrum kaldığını mı düşünüyorsunuz?

Duggar: Evet yaparım. Üniversitede bazı dersler almaya devam ettim. Ebelik sertifikalarımı aldım. Şu anda durumumda aktif değilim. Ancak gösterinin hayatımızın birçok alanında öncelikli olduğunu düşünüyorum. Evet, harika kısımları vardı. Ama aynı zamanda geri dönmem gerekse ve aslında bir seçeneğim olsaydı seçmeyeceğim çok zor kısımlar da vardı.

Gösteri olmasaydı nerede olacağınızı düşünüyor musunuz? Açıkçası, bu senin için çok fazla acı yarattı. Ama aynı zamanda şu anda bulunduğunuz yere ulaşmanıza yardımcı oldu.

Duggar: Kesinlikle bu platformdan konuşamazdım. Aynı zamanda bana “Ah, şu faydalara bakın” diyen insanlar da oldu. Ben de onlara “Hayatınıza bakın, hayatınızda güller ve dikenler var” diyorum. Ve ikisi de çok geçerli. Mesela, çekimlere dönüp baktığımda şunu söyleyebilirim ki, bir sürü harika geziye çıktık, harika deneyimler yaşadık. Ama bu benim seçme şansım olmayan bir şey. Benim için seçildi.

Ailenle durumlar nasıl? Kitap çıktığından beri onlardan haber aldınız mı?

Duggar: Bazılarından duydum. Beklemediğim kadar çok geri bildirim olmadı. Kardeşlerime büyük, uzun bir e-posta gönderdim ve temasa geçmek için iletişime geçtim; aslında kız kardeşim Jinger’in teşvikiyle. Kitabını Ocak ayında yazmış olması faydalı oldu. Bazı [my siblings] “Evet, kitabını okumayı çok isterim, bana bir kopyasını gönderebilir misin?” O yüzden bunları onlara ulaştıracağım. Ve sonra onlardan haber alamadığım diğerleri ve bu benim için sorun değil. Çünkü herkes farklı bir yerde.

Sanırım terapinin bana yardımcı olduğu şeylerden biri de diğer insanların iyi olmamasına rağmen iyi olmak. Zor. Dün bu konuda gözyaşlarına boğuldum. Bu öylece geçip gideceğiniz ve sonra duyarsızlaşacağınız bir şey değil. Ailemi Seviyorum. Onlarla gerçekten iyi ilişkiler kurmak ve gelecekte iyileşmeye bakmak istiyorum. Ama bu bir süreç.

Dillard: Kimse kötü ilişkiler istemez. Bundan 20 yıl sonra gerçek bir şifaya kavuşacağımızı gerçekten umuyoruz.