Jeff Hobbs sürükleyici yeni kitabı ‘Devletin Çocukları’ hakkında

Jeff Hobbs’un çocuk adalet sistemine yakalanan çocuklarla ilgili yeni kitabı “Devletin Çocukları” biraz tarih içeriyor. Kamu politikasıyla ilgili bazı etkileyici istatistikler ve tartışmalar var. Ama nihayetinde, bunların hepsi bit oyuncuları: Hobbs için, “Robert Peace’in Kısa ve Trajik Hayatı” bir … kazandı Haberler Kitap Ödülü, hikaye anlatımı insanlar hakkındadır. Her şeyden önce, hassas bir şekilde yazılmış bu kitap, ıslahevindeki gençlerin ve gerçek dünyaya – ve bu dünyadan – güvenli geçiş bulmalarına yardımcı olmaya çalışan eğitimcilerin ve danışmanların incelikle işlenmiş portrelerini sunuyor.

Hobbs, Los Angeles’taki evinden bir video kaydında, “İşi yaparken küçük ölçeğe, bireylere ve ilişkilere odaklanıyorum” dedi. Sokaklardan kaçmayı ve Yale’e gitmeyi başaran, ancak bir yabancı olarak kalan ve 30 yaşında öldürülen Newark, NJ’den parlak bir genç adam olan Robert Peace hakkındaki kitabında benimsediği yaklaşım buydu.

İle “Devletin çocuklarıHobbs, bazı yerlerde çeyrek milyon çocuğun hizmet ettiğini not etmek için uzaklaşıyor. gözaltı şekli her yıl: “Yaşamları üzerindeki etkisi derin ve uzun vadelidir.” Bu çocuklardan bazılarının en azından kısa bir süreliğine hapse atılması gerektiğini biliyor – “birine silah çekersen sonuçlarına da katlanırsın” – ama hayatlarının hala bir değeri olduğuna tutkuyla inanıyor ve okuyucuları gönüllü veya gönüllü olmaya teşvik etmeyi umuyor. Bu kapalı binalardaki çocukları savunun veya en azından onlarla ilgilenin.

Hobbs’un anlatısı, gecenin derinliklerinde, kendisinin orada olmadığı açıkça belliyken, deneklerinin kafalarının içine girmemizi sağlıyor. “İnsanlara her zaman duygularını sorarım” diye açıkladı. “Bazen haddimi aşıyormuşum gibi hissediyorum ama okuyucuların onları önemsemesini istiyorsanız oraya gitmeli ve bu ayrıntıları öğrenmelisiniz.”

“Devletin Çocukları” üç bölüme ayrılmıştır ve Hobbs yedi ay boyunca ülke çapında farklı programlara dalmıştır. İlkinde, Delaware’deki tek gençlik yatılı gözaltı tesisinde Hobbs, şiddet içeren bir suçtan bir yıl hapis cezasını çekmekte olan Josiah Wright’ın hikayesine odaklanıyor.

San Francisco’daki Woodside Öğrenim Merkezi’nde geçen orta bölüm, eğitimcileri, özellikle müdür Chris Lanier’i ve bir İngilizce dil sanatları öğretmeni olan Megan Mercurio’yu vurgular. Hobbs, programın bu çocukları eğitmek için nasıl çaba gösterdiğini ve aynı zamanda yetişkinlere verdiği zararı araştırıyor. “Çok fazla tükenmişliğe neden olan sınıflardaki özen ve yatırım düzeyi beni gerçekten şaşırttı” dedi. “Orada gerçekten trajediye yakınsın.”

Son bölüm, çocukları gözaltından uzak tutan New York’taki Exalt Youth programına odaklanıyor; kendi liselerine gidiyorlar, sonra Exalt’a gelerek hayat dersleri alıyorlar ve beladan uzak dururlarsa önlerine çıkan hayata hazırlanmalarına yardımcı olacak ücretli stajlar alıyorlar. Burada, Ian’ın ilerlemesini sağlamak için mücadele eden Ian Alvaro ve programın öğretmeni Alex Griffith ile tanışıyoruz.

Hobbs’un yüz yüze araştırması pandemi nedeniyle kesintiye uğradı; hikayeleri takip etmeye devam etti, ancak tecridin onu üç tesisteki gardiyanlara ve danışmanlara planladığı kadar odaklanma şansından mahrum bıraktığını hissetti.

Okuyucu için bu tür sınırlamaların anlamı yoktur; her zaman odada olduğumuzu hissediyoruz. Kalp kırıklığı sahneleri (bir programın yakın tarihli bir mezunu sokaklara döndükten kısa süre sonra öldürülür) ve daha fazla günlük hayal kırıklığı (bir makale yazması için 30 dakika verilir, bazı öğrenciler bir veya iki cümle not ederken çoğu sayfalarını boş bırakır) vardır. Ancak kitabın alt başlığı olan “Çocuk Adalet Sisteminde Hayatta Kalma ve Umut Öyküleri”ni haklı çıkarmaya yetecek kadar parlak işaretler de var.

Hobbs, “Umut aldatıcı bir kelimedir,” dedi. “Kesinlikle bu hikayelerde görüyorum. Yine de ıslahevine bakarsanız potansiyelin silinmesi söz konusu. Diğer taraftan çıkmanın ne kadar zor olduğunu göstermek istedim.”

Hobbs, yanıt verebilen gençler için ilgili eğitimciler ve danışmanlarla iyi bir programın “sıfırlama noktası” olabileceğini söyledi. Bir öğretmen, derecelerini ıslahevinde alan veya en azından daha sonra liseyi bitirecek kredileri alan çocuklar için, birçok toplumsal standarda göre sadece iyi olmanın bile “muhteşem” bir sonuç olduğunu belirtiyor.

Hobbs, ıslahevine kapatılan çocukların neredeyse tamamının fakir ve beyaz olmayan topluluklardan olduğunu ve birçoğunun kayıp, şiddet ve diğer travmaların ağırlığı altında ezildiğini belirtiyor. Sonuç olarak, diye yazıyor Hobbs, şimdiki zamanda yaşıyorlar ve geçmişleri musallat oluyor ama geleceklerini nadiren tasavvur edebiliyorlar.

“Bu özelliklerden bazıları – yola bakamamak, fikirlerinizi ciddiye almayan yetişkinler tarafından ne yapılması gerektiğinin söylenmesi – gençler için oldukça evrenseldir” diyor. Ancak travması olan ve evde fazla desteği olmayan öğrenciler için kalıcı bir duruma dönüşme riski vardır. “’Bundan sonra benim için orada ne var?’ Sınıftaki çocuklar sürekli bu konuda mırıldanıyorlar, bu yüzden birileriyle kavga edebilirler ya da öğretmene zor anlar yaşatabilirler.”

Hobbs, reçete yazmak için yeterli uzmanlığa sahip olduğunu varsayma konusunda isteksiz olsa da, bu okulların ciddi şekilde yetersiz olduğunu ve daha fazla danışmana ihtiyaç duyduğunu söylüyor. “İlerleme anları, sadece bir çocuk ve onların karşısında oturan, gözlerinin içine bakan ve onları dinleyen şefkatli bir yetişkinken gerçekleşmiş gibi hissettirdi” dedi.

garanti edebilecek devlet destekli programlara inanıyor. mesleki Eğitim ve mezun olan öğrencilere yönelik işler, bu çocukların bu zor geleceği tasavvur etmelerine yardımcı olacaktır. Bu tür bir destek, “bu kitap için birlikte çalıştığım birçok insanın en büyük hayali” dedi.

Reçete yazmakta isteksiz olmasının bir nedeni, kendisinin bir yabancı, ayrıcalıklı bir “beyaz adam” olduğunu bilmesidir. Çocukları anaokuluna gitmiş, burada ebeveynler bile zaman aşımlarını tartışırken nefesleri kesilmişti. (“Haftalarca pis koku alırsınız” dedi.)

Denekleriyle konuşarak geçirdiği onca zamana rağmen, “Burada kesinlikle birinin bakış açısını anladığımı bir saniye bile söyleyemem” dedi. Bazı okuyucuların, bunların anlatacak hikayeleri olmadığı konusunda ısrar edebileceklerini biliyor.

“Buna net bir yanıtım yok çünkü bir tane yok ve soruyla boğuşuyorum” dedi. Robert Peace hakkındaki kitabı yazarken de aynı sorunla karşılaştı.

Hobbs, “Bir gün Rob’un yakın bir arkadaşıyla dolaşırken tam da bu soru hakkında gevezelik ediyordum,” diye anımsıyor Hobbs. “Bir trafik ışığındaydık ve ‘Jeff, sana izin vermeyeceğim ve kesinlikle seni affedemem’ dedi. Ama eğer dinliyorsan, belki anlamana yardım edebilirim. Ve sonra beyaz bir adam olduğun için belki diğer insanların anlamasına yardımcı olabilirsin.’ Sadece beni susturmaya çalışıyordu. Ama bu işi yaparken tutunduğum şey bu.”