İnceleme: Scott C. Johnson’ın sürükleyici ‘Hollywood’un Con Kraliçesi’

“The Con Queen of Hollywood”u okurken baş döndürücü bir duyguya kapılabilirsiniz, sanki her sayfada ayaklarınızın altındaki zemin yavaş yavaş çözülüyormuş gibi.

Scott C. Johnson’ın kitabı, güçlü kadın eğlence yöneticilerini taklit etmede uzmanlaşmış muhtemelen psikopat bir dolandırıcı olan konusu gibi, gerçek suç soruşturmasından anılara, seyahat günlüğüne ve mitoloji, dilbilim ve gazetecilik etiği incelemesine dönüşen bir şekil değiştiricidir. Ara sıra çiğneyebileceğinden daha fazlasını koparırsa, bunu heyecan verici bir şekilde ve yazarca bir kesinlikle yapar. Ve kazdığı tematik derinliklere rağmen, maksimum etki için kafa kafaya atılarak tüketilebilecek ve tüketilmesi gereken bir kitap roketidir.

Bir gizem örtüsü içinde başlıyoruz. Bir dizi sanatçı ve zanaatkar – bir görüntü yönetmeni, bir senarist, bir fotoğrafçı – Endonezya’da çalışan rüya gibi görünen projeler için inandırıcı, birdenbire ve ayrıntılı talepler alıyor.

Görüntü yönetmeni ve fotoğrafçıyı (diğerleri arasında) birbirine bağlayan kişi, güçlü Hollywood yöneticisi Amy Pascal olduğunu iddia ediyor. “Pascal” onları sürekli bir telefon görüşmeleri, e-postalar ve görüntülü aramalar akışıyla (her zaman kamera kapalıyken) zincire vurur, onları yabancı diyarlarda dolaşmaya gönderir, bazen sözlü olarak taciz eder ve bu sırada yaptıklarının bedelinin yakında geri ödeneceği konusunda ısrar eder. finansal harcama. Ve sonra Pascal – veya bazen Wendi Murdoch veya Christine Hearst Schwarzman veya Kathleen Kennedy – dijital çağ Keyser Söze gibi ortadan kaybolur.

Bu çılgın bir hikaye ve uzun süredir gazeteci ve dış muhabir olan Johnson, bunu alışılmadık ama genellikle verimli yönlere götürüyor. New Jersey’li sert bir kadın olan özel bir dedektif devreye girer ve dolandırıcının gerçek kimliğini keşfeder. Karanlığın kalbine kendi saplantılı yolculuğuna çıkan Johnson da öyle. Son haberleri takip etmediyseniz ve kitaba tam bir şüpheyle yaklaşmak istiyorsanız (suçlu kısa süre önce ABD’ye iade edilmek üzere aklandı), bu, okumayı bırakmak için iyi bir zaman olabilir.

Hargobind Tahilramani, küçük yaşlardan beri eziyet çektiği anlaşılan Hintli bir ailenin üçüncü çocuğu olarak Endonezya’da dünyaya geldi. Derinden antisosyal, şiddetli öfke nöbetlerine ve hayali arkadaşlarla uzun sohbetlere yatkın, kendini filmlere, televizyona ve otomatik telefon seksine kaptırdı ve bir taklit ustası oldu.

Tahilramani, kolej konuşma ve münazara dünyasında aktif olduğu ABD’de zaman geçirdi ve bir keresinde iki kolej münazaracısını Cate Blanchett’in sesiyle telefonda tehdit ederek terörize etti. Sonunda, akıl hastanelerine de yatırıldığı memleketinde terörist bomba tehditleri yapmaktan hapse atıldı. İki kız kardeşinden biri, gerçek adını kullanmak yerine ondan basitçe “Canavar” olarak söz ediyor.

Çılgınca, son derece yaratıcı bir sadist olan Con Queen, Patricia Highsmith’in Tom Ripley’sini bir amatör gibi gösteriyor. Ve konusunu çeşitli düşüncelere ve kendini keşfetme yollarına sıçrama tahtası olarak kullanan Johnson için son derece büyüleyici olduğunu kanıtlıyor.

Bu riskli bir harekettir; gazeteciler olarak bize sık sık hikayenin biz olmadığımız söylenir. Öte yandan, bildiklerimizi yazmamız da hatırlatılıyor. En sevdiğiniz atasözünden bağımsız olarak, bir yazarın birinci şahıs sularında gezinmesi için zanaatına tam hakim olması gerekir.

Johnson, seçtiği tavşan deliklerinden aşağı kayarken orada burada kayabilir, ancak kumarları okuyucunun harcadığı zamana fazlasıyla değer. Kendi aile geçmişine, Endonezya mitolojisine, hem avcı hem de av zihniyetine ve bir gazeteci olarak kendi güdülerine sapmak, yalnızca birincil hedefini aydınlatmaya yardımcı olmuyor; aynı zamanda duygusuzluk katmanlarını ortadan kaldırır ve kitabı daha içgüdüsel bir deneyime dönüştürürler.

Johnson bir noktada Janet Malcolm’un 1990 tarihli “Gazeteci ve Katil” adlı kitabından ve onun tartışmalı açılış salvosundan yararlanıyor: “Neler olup bittiğini fark edemeyecek kadar aptal veya kendiyle dolu olmayan her gazeteci, yaptığı şeyin ahlaki açıdan savunulamaz olduğunu bilir. ” (Malcolm elbette bir gazeteciydi.)

Johnson, Tahilramani’nin izini sürerken, onu İngiltere’de (bir yemek blog yazarı olarak çeşitli dolandırıcılıklarda çalıştığı ve ek iş yaptığı yerde) bulur ve onunla bir dizi uzun, yorucu sohbete girer. kendi güdüleri ve suç ortaklığı.

“Con Queen”, büyük ölçüde rahatsız bir kişinin ve onun yol açabildiği hasarın hikayesidir. Ama aynı zamanda hayatın işlemsel doğasıyla, yaptığımız şeyi yapma ve inanmayı seçtiğimize inanma nedenlerimizle de ilgili.

Ne de olsa Con Queen, işaretleri hevesle kurduğu tuzaklara düşmeseydi başarılı olamazdı. Tahilramani sadece dünyanın yanmasını izlemek istiyor olabilir ama geri kalanımız ya da en azından çoğumuz başka bir şeyin peşindeyiz. “The Con Queen of Hollywood”, bu şeyin ne olabileceği sorusuyla bizi rahatsız ediyor. Aynı derecede önemli, aynı zamanda bir cehennem ipliği olur.

Vognar, Houston’da yaşayan bir serbest yazardır.