İnceleme: LA puma tarafından anlatılan Henry Hoke’un ‘Open Throat’

Saygıdeğer dağ aslanı P-22 olduğunda geçen aralıkta öldü – aynı anda şok edici olan ve şehrin bir yaratığı için fazlasıyla muhtemel olan bir araba kazasından sonra ötenazi yapıldı – tüm gerçek ikonların yaptığını başardı. Metaforlar için bir mıknatıs oldu. Griffith Park’ın uzun süredir müdavimi olan kişi, Los Angeles’ın parıltısı altında gizlenen vahşiliğin bir simgesiydi. Sağlam bireyciliğin bir avatarıydı. Şöhretin ateşlediği bir şehirde şöhreti örnek aldı, bunu iyi bilen bir yerde sınırı geçmeyi temsil etti, bazen onu baltalamaya kararlı görünen bir ortamda sebat imajı sağladı.

Beşinci kitabı “Open Throat”ta Henry Hoke, P-22 benzeri bir pumayı anlatıcı yapıyor ve başından beri yazarın esas olarak Team Ferality’de olduğu açık. (İlk satır: “Hiç insan yemedim ama bugün yiyebilirim.”) Aşırı açlığı olan ve gevezelik etmeye vakti olmayan bir yaratığa uygun olarak, büyük kedinin konuşması kısa ve düzyazı-şiir benzeridir. Bu, aynı zamanda kasvetli de olsa itici, tek oturuşta bir okuma sağlar. Yaratığın “ellay” hakkındaki gözlemleri melankoliye yöneliyor – ve onu kim suçlayabilir? Gelişmesi gereken doğal dünya yok oluyor, bazen sel oluyor ve bazen yanıyor. “Kıtlık” kelimesini duyar ve “korkutucu şehir” diye düşünür.

Çok az noktalama veya büyük harf kullanımı ile gevşek, canlı bölümlerden oluşturulmuştur – kedi açıkça bir mezundur. Archy ve Mehitabel konuşan hayvan nesir okulu – olay örgüsü etkili bir şekilde bir dizi denemedir. Av bulmaktan ümidini kesiyor. Kuru iklim ve bunun sonucunda çıkan orman yangınları, onu korkmuş ve kapana kısılmış halde bırakıyor. Bir evsizler kampında dolaşıyor ve orada tanık olduğu zulmün bir kısmına karşı intikam planları yapıyor. Bir kız onu bir süreliğine yanına alır, ona Disneyland’ı anlatır. Splash Dağı’ndan aşağı at sürmeyi, havai fişekleri izlemeyi ve dünyadaki en mutlu yerde yerini almayı hayal ediyor.

Yani Hoke, kedinin kaderini ve endişelerini Angelenos’unkilerle iç içe geçirmek istiyor. Apex yırtıcıları – tıpkı bizim gibiler! Tabii ki, “Dönüşüm”den “Charlotte’un Ağı”na kadar her hayvan hikayesi, insanlığımızı hayvanlar dünyasında yeniden bağlamsallaştırarak teşhir ederek böyle bir şey yapmaya çalışır. Burada kedi, tehdide bu kadar yakın yaşamaktan korkmuş ve yalıtılmış hissediyor. Bu süreçte Hoke, yaşamlarımızın da izole ve istikrarsız olduğunu öne sürüyor. (“Ben kasabanın gizli üyesiyim,” dediği gibi, ama o zaman hepimiz öyle değil miyiz?)

Yani anlatıcı kediye çok benzeyen, yarasalar, çıngıraklı yılanlar ve ara sıra geyiklerle ziyafet çeken bir kedi olsa da, bazı insani özellikler içeri sızıyor. ilginç – ve başka bir erkek kediyle bir leş yüzünden flört etmeye çalışıyor. “Bir avı paylaşan büyük bir kediyle karşılaştığınızda, ondan kolay kolay vazgeçemezsiniz,” diye açıklıyor. Bu bir çeşit aşk.

Hoke’un romanının şakacı ama ciddi dinamiğini dış görünüşünden anlamak kolaydır ve o, yalnızca peri masallarını ve çocuk edebiyatını değil, politik alegoriyi (“Hayvan Çiftliği”) ve en ağırbaşlı anıları da kapsayan zengin bir konuşan hayvan geleneğine giriyor. (“Maus”). Ancak tek oturuşta okunsa bile, “Açık Boğaz” biraz fazla uzun gelebilir. Bir kedinin, hatta kurnaz bir kedinin bile insanlığın durumu hakkında söyleyecek çok şeyi vardır. Bu yüzden anlatı bazen para (“Atlayıp kağıdı dişlerimin arasında alıyorum / önemini tatmaya çalışıyorum / hiçbir şey”) ve iklim (“onlar benim ‘kuraklıktan korktuğum gibi’) hakkında basit, alaycı gözlemlere sürükleniyor. kuruluktan korkuyorum”).

Küçük harfli, kırpılmış anlatı tonu, aciliyeti ve farklı bir stili yansıtmayı amaçlamaktadır. Ancak bazen, Hoke’un P-22 manqué’si bir kediden çok ciddi bir Instapoet gibi hissettiriyor (“ben istemediğim sürece kimse beni görmüyor”; “aynı anda hem beslenip hem de övülmek güzel”; “Bana kim olduğumu söyleyecek ekranlara güvenmiyorum”).

Bununla birlikte, genel bir tehlike duygusu – kedi ve bizim için – alev alev yanıyor. Hoke’un anlatıcısının hikayesi, tıpkı P-22’ninki gibi, trajediden sürekli olarak, genellikle kıl payı uzak durma hikayesidir. Bu, hayvan hikayelerinin yapmak için tasarlandığı başka bir şeydir: bize kendi hayatımızın kısalığını hatırlatmak. Hikâyeyi bozmadan, “Open Throat”ın doruk noktasının sahne ışıkları ve dramla tam bir Los Angeles olduğunu söylemek yeterli olabilir. Ama aynı zamanda evrenseldir. Geçinmek adına hepimiz tavizler vermek zorundayız; büyük bir kedinin göreve uygulamak için keskin dişleri ve pençeleri vardır. “Korkunç bir seçim ama yapıyorum,” diye yakınıyor bir noktada. “Tıpkı bir insan gibi.”

Athitakis, Phoenix’te yaşayan bir yazar ve “The New Midwest”in yazarıdır.