İnceleme: Andre Dubus III’ün bir işçi sınıfı romanı olan ‘Böyle Nezaket’

Tom Lowe’a kaba bir el dağıtıldı. Yetenekli bir inşaatçı, bir anlık dikkatsizlikle çatıdan düştü ve kemiklerini kırdı. İçinde “Nezaket” André Dubus III Tom’u kızgın olarak sunuyor Siddhartha GautamaAydınlanma öncesi Buda, kaybettiği her şeye kırgın ve kederli ve henüz ileriye dönük herhangi bir yolun farkında değil.

Kitap açıldığında Tom, komşusu Trina ve onları Tom’un bankacısının evine götüren genç adam Jamey ile bir arabada oturuyor. Onlar geçer Phillips Akademisi, Mass., Andover’daki hazırlık okulu, “çoğu kapıların zaten nadiren kapatıldığı ailelerden gelen öğrencileri için kapı kapı açmaya adanmış bir yer.” Tom’un kızgınlığı, sokaklardan yansıyan neon parıltısıdır.

Bankacı, Tom’u bir ipotek almaya teşvik etmiş, ardından Tom’un yaralanması çalışmayı imkansız hale getirdiğinde haciz getirmişti. Tom’un yarım yamalak planı, bankacının çöp kutusundan nakit avans çekleri çalarak intikam almaktır. Bu plan bozulduğunda, Tom eski evine döner. Bölüm 8 apartman. Kanepesinde tek başına, onu oraya götüren belaların nakaratını prova ediyor. Yaralanma, aylarca süren rehabilitasyon, amansız ağrı. bu ağrı kesiciler kendini onlardan uzaklaştırana kadar bu bir sorun haline geldi. Onun “acı çeldiricisi” olan alkol. Bozulan evliliği. Tom olarak ihmal edilen üniversite çağındaki oğlu cehenneme batmıştır.

“Gone So Long”, “Townie” ve “Gone So Long” gibi romanlardaKum ve Sis EviDubus, hataların nasıl trajediye dönüşebileceğini göstermede çok başarılı. Çalışmalarında nadiren tek bir kararın sonucu değişir. Bir dönüşüm, bir gelgit dalgasından daha çok, her seferinde bir kum tanesinin kırılgan kıyı şeridini birikintiler ekleyen veya aşındıran bir model, bir döngü gibidir. “Böyle Nezaket”te Tom’un hikayesi, aşamalı değişimin bir erkeği nasıl kırabileceğini veya yeniden inşa edebileceğini gösteriyor.

Birincisi, Dubus, kronik ağrının benliği nasıl aşındırdığını zekice yakalıyor. Acı solipsistiktir, o kadar sürekli dikkat ister ki onu izlemekle görevli bir beyin üzerinde kontrolü ele geçirir. Sizi sorumsuz yapar. “Sorumlu … yeteneği yanıtlamakDubus yazıyor. “Sizden beklenen görev ve görevlere. Aşktan yarattığın bu bebeği büyütecek bir yuvaya karının duyduğu açlığa. … Umutlarınıza cevap vermek için. Senin için çocuğun umutlar.”

Tom göremediği bir dünyada topallıyor. Sadece acısını yatıştırdığı içki dükkanını görüyor. Sahibinin telefonunu kullanmasına izin verdiği güzellik salonu. Komşusu çocuklarına bağırırken ve erkek arkadaşı ona bağırırken duvarların arkasından dinliyor. Ara sıra yaşlı annesini kontrol eden orta yaşlı oğlunu izliyor. Karısını ve çocuklarını güvenli olmayan mahallelerinden çıkarmaya çalışan sokağın karşısındaki adamın iki işte çalışmasını izliyor. İzliyor ve güveç yapıyor.

Elleri ve bedenleri ile çalışan işçi sınıfı erkekleri için, fiziksel yeteneklerin kaybı yok edici olabilir. Kapitalizm, erken yetişkinlikten ölüme kadar emeğimizi talep ediyor. Öyleyse, çalışamayan bir adam nedir? Jamey mülkiyetin hırsızlık olduğunu söylediğinde Tom kapitalizmi savunur. “Ona Marksist b-‘yi nereden duyduğunu soruyorum. “Bu b- değil. Ve değildi Karl Marx, bir Fransız anarşist ahbap.” Bunlar, bir zamanlar bir işçi kulübünde ya da bir sendika salonunda duymayı beklediğimiz türden tartışmalardı. beyaz işçi sınıfı Trump tarafından büyülenmiş bir monolitti. Bu durumda, Tom onu ​​duymaya pek hazır değil.

Bunun yerine, sakatlığının ona mal olduğu her şeye odaklanıyor. Yine de, doğal içgüdüsü başkalarına – eski sevgilisi tarafından tehdit edildiğinde Trina da dahil olmak üzere – yardım etmek ve eski erkeklik alet çantasına başvurmaktır. Maço duruşu uyumsuz, sadece Trina’nın sorunlarını tırmandırıyor ve onu kanepesine geri gönderiyor.

Ancak Dubus kaderci değildir; zorlu bir kurtuluş yolculuğundayız. Bir dizi küçük olay, bir dizi küçük gerçekleşmeye yol açar. Ancak düz bir yol yok, Hıristiyan tezahürü yok, sadece ıstırap verici bir yukarı doğru sarmal var. Pürüzsüz ilerleme yamaları, hız tümseklerine ve beklenmedik tirbuşon dönüşlerine çarpıyor. Tom’un dikkati yine dağılması için kalçaları ve kırık leğen kemiği dışında bir şeye dikkat etmesi gerekiyor.

Fark etmeye başladığı şey, dertlerinin benzersiz olmadığıdır. Yaşlı bir komşu yalnızdır. Genç bir annenin çocukları için yardıma ihtiyacı var. Bir arkadaşı ölür ve dul eşinin teselliye ihtiyacı vardır. Oğlu bocalıyor ve boğulmaktan kurtarılması gerekiyor. Işığın ona hepimizin yardıma ihtiyacı olduğunu gösterdiği küçük çatlaklar.

bana şunu hatırlattı Hardal Tohumu Meseli, bir kadının Buda’dan çocuğunu hayata döndürmesini talep ettiği. Bunu ancak, hiç kayıp yaşamamış bir aileden hardal tohumlarını geri getirebilirse yapacağına söz verdi. Ve böylece herkesin acı çektiğini ve kederin kendisine özel olmadığını keşfeder.

Ancak bu bile yeterli olmayacaktır. Tom, empati yeteneğinin kullanılabilecek başka bir güç haline geldiğini düşünmeye başladığında, hayırseverlik anları şehitlikle sınırlanır. Yardım etme çabalarında kendini aşırı genişletir. Daha öğreneceği dersler var.

Erkeklere erken yaşlardan itibaren her türlü engeli aşmanın, duygularını görmezden gelmenin, bir soruna teslim olmaktansa onu kontrol etmenin, konuşmanın ama dinlememenin öğretildiği bir kültürde, bir erkek hakkındaki bir romanla dalga geçmek kolay olurdu. Empatiyi kim seçer. Dubus, erkekliğin yaralarını, başkalarını önemsemenin bir yolu olarak para kazanmaya ilişkin temel inançlarını araştırır ve özündeki bencilliği ve boşluğu ortaya çıkarır.

O halde Tom alternatif bir erkeklik modeli haline gelir. Bu topluluktaki yerini bulmak için, kendisini kırılgan ve cimri yerine savunmasız ve yumuşak yapması gerekecek. Bu arada Dubus, ironi zırhını ödüllendiren bir edebi kültür içinde ciddiyeti riske atarak bu savunmasızlığı modelliyor. Bana genç bir şaire acıdan ders almak için sabırlı olması gerektiğini yazan Rilke’yi hatırlatıyor. Acı çekmenin felç olmasının bizi kendi duygularımıza karşı sağır ettiğini kabul etmek. “Böyle İyilik” tüm bu duyguların ve dikkat ettiğimizde uyandırdıkları eylemlerin şaşırtıcı bir romanı.

Berry bir dizi yayın ve tweet için yazıyor @BerryFLW.