Gözden Geçirme: Bethanne Patrick’in çifte depresyonla ilgili anı kitabı ‘Life B’

İçinde birçok an vardı Bethanne Patrickhatırası, “Hayat B: Çifte Depresyonun Üstesinden Gelmek” yazarını omuzlarından tutup sarsmak istediğimde. Subay kocanla Almanya’ya taşınmak için yayıncılık işini geri çevirmeye cüret etme. Gerçekten istediğin şey doktora yapmaksa, o ikinci çocuğa sahip olmaya cüret etme!

Bu yüzden, kitabın açılış sahnesinde Patrick’in ihtiyaçlarını açık ve öz bir şekilde belirtmesi hiç de azımsanmayacak bir başarı değil. Kocası onu arabaya bindirirken Psikiyatri Hastanesi isteği üzerine şöyle diyor: “Buna ihtiyacın olmadığını biliyorsun, değil mi Beth? Sadece eve gidebiliriz.” (Bu, Patrick sevdiği bir psikiyatr bulduğunda aylık faturayı görünce çileden çıkan kocanın aynısı.) Patrick arabanın arka koltuğundan, “Teşekkürler,” diye cevap verdi. “Ama gitmem gerekiyor.”

“Life B” hain yolları ustalıkla yakalıyor depresyon hayattaki en önemli şeyi gözden kaçırmamıza neden olur: kendimizi. Patrick yıllarını “kusurlu, kırık, zayıf, kırılgan, tembel” hissederek geçirdi. Kızlarının yanında olmadığı, “depresif bir anne” olduğu için kendini hırpalıyor. Hayatı tek başına yapamayacağına inandığı için verdiği kararlardan pişmanlık duyuyor. “B Hayatı” ürkütücü bir şekilde soruyor, “Hasta olmak ve bunu bilmemek ne anlama geliyor?”

Anılarda, Patrick’in çocukluğuyla ilgili şu gibi bazı yanlış yönlendirilmiş ifadeler var: “Benim için, ailesel mükemmellik beklentisiyle birleşen depresyona karşı genetik bir eğilimin birleşimi, düzenli dayak gibi olabilirdi.” Başlangıçta, bunun neden bir anı değil de kişisel bir makale olamayacağını merak ettim. Ama okudukça, Patrick’in mesajının ne kadar önemli olduğunu daha iyi anladım – kabul etmeliyiz. klinik depresyon ciddi anlamda sadece toplum olarak değil, bireyler olarak da kendi hayatımızda.

Kadınlar üzerindeki hırslarını ataerkil beklentilere boyun eğdirmeye yönelik baskılar, Patrick’i onların boyunduruğuna girmeye iten özel koşullardan daha tanıdıktır. Doktorunun açıkladığı gibi, “çifte depresyon, bipolar sendromun bir biçimidir, ancak kişi depresyon ve mani arasında gidip gelmek yerine, kişi depresyonda olarak başlar ve… . . daha depresif.”

“B Hayatı”, Patrick’in daha sonraki bir teşhis ve bir ilaç rejiminden sonra şimdi yaşadığı hayattır. Daha önce teşhis edilmiş olsaydı, bir optometristin muayenehanesinde seçilen mükemmel lens gibi her zaman Life B – “net, keskin, çizilmiş” olabilirdi. Bu netlik, Patrick’in kocasına ve daha da önemlisi kendisine ne istediğini ifade etmesine izin verebilirdi: “Gerçekten istediğim şey disket kapağı olmasına rağmen, ebeveynlikte bir altın yıldız kazanmaya çalışıyordum. yeni basılmış bir doktora.”

Bir Times yazarı olan Patrick, size ait olmayan bir hayat yaşamanın dehşetini korkunç bir dürüstlükle yazıyor. “Kim olduğumu anlamadan önce kimliğimi kaybediyordum.” 1985’teki düğün gününden bu yana seksen kilo aldığını anlatıyor bize: “Son otuz beş yılda kazandığım her bir kilo, peşine düşmediğim bir fikre, yazmadığım sayfalara, yazmadığım saatlere eşittir.” Yaratıcı çalışmalarıma boyun eğmedim ve bu nedenle tüm kalbimle gücendim.” Bu noktada, onu kucaklamak istediğim kadar Patrick’i sarsmak da istemiyordum.

Kocasının (takma ad taktığı) ihtiyaçlarını ailenin başına koymasını şu şekilde haklı çıkarıyor: “Adam’ın işi her zaman en önemli olacak, ailemizi geçindiren, şimdi de beni destekleyen iş. kızlar kendi işleri ve sağlık sigortaları olan yetişkinlerdir. Adam’ın işi, ilaçlarımı çok makul bir maliyetle almamı sağlayan sağlık sigortasını taşıyor, bu bana yazar olarak çalışma özgürlüğü veriyor çünkü kariyerim olmasına rağmen hayatımı kazanmıyorum. Neden ortadan kaybolmak istemeyeyim?”

Hala depresyon damgayı taşır “gerçek bir hastalık” olmamak ve Patrick bir kadın, bir eş ve bir anne. “Annenin bir çocuğun hayatındaki en önemli kişi olması gerekmiyor mu? Bir çocuğun hayatındaki en önemli ebeveyn?” Cevap, her iki ebeveynin de bir çocuğun hayatı için önemli olduğudur. Ancak depresyon onu başarısızlığa sürüklüyor çünkü başka birinin bir annenin nasıl olması gerektiğine dair fikrini gerçekleştirmeye çalışıyor.

Patrick, depresif bir döngüden çıkmayı ayık olmaya benzer bir deneyim olarak yazıyor: “Yıllarca süren bulanıklık ve astigmattan sonra aniden her şeyi net bir şekilde görebildiğinizde, bazı ayrıntıları sevebilirsiniz ve diğer ayrıntılar dişlerinizi gerebilir.” Bununla birlikte, kocasını hala derinden sevdiğini ve kızlarıyla, hastalığının bilgisiyle çocukluklarını yeniden çerçevelendirmeleri hakkında konuştuğunu da ekliyor.

“B Hayatı”, açıkça Patrick’in iyileşme sürecinin büyük bir parçasıdır ve bu da nihayetinde bu anıyı zorlayıcı bir okuma haline getirir – hastalığının çok sıra dışı olduğu için değil, hastalık deneyimi, kendine ve arzularına geri dönme mücadelesi çok fazla olduğu için. özellikle hayatlarını başkalarına öncelik vererek geçirmiş orta yaşlı kadınlar için sinir bozucu derecede yaygın.

B Hayatını yaşarken kendinden yeni bir şey yaratıyor, her seferinde kasıtlı bir karar veriyor: “Hadi akşam yemeğine çıkalım! Ayrıca akşam yemeği pişirelim, eğlenceli olacak. Evet, yapabilirim. Ayrıca, hayır, üzgünüm, bu bana uymuyor. Tekrar tekrar benim için yeni olan seçimler yapıyordum. Buna psişenin rehabilitasyonu diyelim.” Bu düşünceler bebek adımları gibi gelebilir, ancak dev bir sıçramayı temsil ederler.

Ferri, Womb House Books’un sahibi ve en son “Silent Cities San Francisco” kitabının yazarıdır.