Çizgi roman ‘Blood of the Virgin’, 70’lerin öğütücü evini araştırıyor

Grindhouse incelikten etkilenen bir film türü değildi. Entrikalar kargaşayı kutladı: elektrikli testere kullanan manyaklar, cani doğaüstü güçler veya intikam peşindeki cinayet çılgınlığı içindeki genç bir kadın. Sahte kan (galonlarca kan) ve nedensiz kadın çıplaklığı (zıplayan göğüsleri işaretleyin) vardı. Ve bir örnek olarak, “şimdiye kadar filme alınmış en şiddetli, kan fışkırtan dövüş!”

Bu 70’ler dönemi türü, Quentin Tarantino ve Robert Rodriguez gibi yönetmenler tarafından sevgiyle hatırlanabilir, ancak bu ucuz filmler genellikle sinematik spektrumda korkunç ve izlenemez arasında bir noktada yaşardı. Grindhouse’tan gazeteci ve korku yazarı Grady Hendrix, “Sömürü filmleri, birkaç dakikalık ‘iyi şeyler’in etrafına sarılmış cesaret katmanları gibiydi – tam önden doğum, güneşe tapan orta yaşlıların sarkık cinsel organları, kafa derisinin yüzülmesi” diye yazdı. 2007 yılında.

Sammy Harkham’ın yeni çizgi romanı “Blood of the Virgin”, sinema endüstrisinin bu acımasız sektöründe hayali bir köşe çiziyor ve kendine yer ediniyor.

Yıl 1971’dir ve kahramanımız Seymour, Los Angeles’ta yersiz Reverie adını taşıyan bir film stüdyosunda film editörü olarak çalışan, Avustralya’da büyümüş Iraklı bir Yahudi olan genç bir göçmendir. Orada, “Cobra Women”, “Jungle Bitches” ve “Sadist” gibi isimlerle resimlerin bir araya getirilmesine yardım ediyor. Doğal olarak, “Blood of the Virgin” adlı kendi senaryosunu yönetmeyi arzuluyor. (Nouvelle Vague, değil.)

Asıl korku, filmin konusu değil, Seymour’un resmini çektirmek için katlandığı her şey. Projeyi başka bir yönetmene devretmek isteyen aceleci stüdyo patronu var, o da diyalog sayfalarını çalıyor. Mekanda ton balıklı sandviç kusan başrol oyuncusu var. Ve çekimin ortasında parayı çekip çatısını kiremitlemek için kullanmayı tercih eden bir finansör var. Endişelenme, Reverie’nin uzmanlarından biri Seymour’a “sen bir editörsün, çalışmasını sağlayacaksın” diyor.

Seymour’un profesyonel hayatının dağınıklığı, kaotik bir özel hayatla paraleldir. Seymour ve film işinden hiç etkilenmeyen eşi Ida yeni anne babalar ve bebekleri akıl sağlığını ve uykularını sürekli olarak aşındırıyor. Ida bitkin ve Seymour fazla sempati gösteremeyecek kadar kendini filmine kaptırmış durumda (ve endüstri partilerinde ukalalık yapıyor). O küçümser; diye karşılık veriyor: “Bana hakaret ettiğinde hep gülümsüyorsun.”

Bu paralel anlatılar, kitaba giren ve çıkan başkaları tarafından kesişiyor: Ida’nın Holokost’tan sağ kurtulan bir Macar göçmen olan annesinin ve gözlerinde Hollywood yıldızları olan etkilenebilir bir Arizona kovboyu olan Joe Clayton’ın hikayesi. Arada, film işinin en alt basamaklarında geçimini sağlayan gelecek vadeden auteurlerin gündelik iplikleri var.

Bir sahnede, bir özel efekt teknisyeni, ekranda bir insan kafasını patlatmak için gerekli adımlardan geçiyor. Bir diğeri bizi stüdyo patronunun evinde senaristlerin ve teknisyenlerin mutfakta toplanıp Michelangelo Antonioni’nin erdemlerini tartıştığı bir partiye götürüyor. İşe döndüklerinde, bir kadının alevler içinde kaldığı bir sahneyi çekerler.

Sağlam bir adam bir iş arkadaşına “Ben gerçekten bir korku adamı değilim” diyor. Meslektaş, “Ben de” diye yanıt verir. Yine de içinde çalıştıkları dünya bu.

Harkham bu hikayelere, ara kesmeler ve kibrit kesmeler (görsel süreklilik için bir sahnenin biçimsel unsurlarının sonraki sahnede yankılandığı) dahil olmak üzere sinema dilini ekler. Sarhoş bir Seymour ve başka bir adamın bir partide sarhoş bir kadınla iğrenç bir şekilde davrandığını gösteren bir sekans, Ida’nın çiftin küçük oğluna baktığı görüntülere geçer. Bir diğerinde, Ida mastürbasyon yapmaya çalışırken bebek ağlıyor. Çay yapıyor ve çaydanlık çığlık atıyor. Birbirine karışan seslerin sayfadan fırladığını pratik olarak duyabilirsiniz.

Diyaloğun minimumda tutulduğu veya tamamen vazgeçildiği bu görsel diziler, kitaptaki en güçlüler arasındadır – Harkham’ın geçmişte müthiş bir etki yaratmak için uyguladığı bir teknik. 2012 koleksiyonu, “Everything Together: Collected Stories”, açık denizlerde macerayla yüzleşmek için sevdiğini terk eden ve ardından eve dönmek için mücadele eden bir denizci hakkında yürek burkan, minimal çizilmiş bir hikayeye yer verdi. (Koleksiyon, 2012 Haberler Kitap Ödülü kazandı.)

Benim için özellikle ilgi çekici olan, esas olarak Los Angeles’ta doğup büyüyen Harkham’ın, şehrin 1970’lerin perişan profilini renkli, ancak esas olarak tek renkli siyah, beyaz ve kahverengi olarak yakalama şekli. İspanyol Revival evleri ve Googie yapıları solmuş gösterişle kavranırken, benzin istasyonu tabelaları düz manzaraların üzerinde yükselir. Seymour ve Ida, göz alıcı bir Hollywood Hills evinde değil, küflü bir mahkeme dairesinde yaşıyor. Harkham, bir dağın tepesinde muzaffer bir şekilde duran parıldayan bir Hollywood tabelası mecazından kaçınır. Muhtemelen 70’lerde tabela parçalanıyordu.

“Blood of the Virgin” bir çizgi roman ölçeğinde destansı – yaklaşık 300 sayfadan oluşuyor. Harkham bunun için 14 yıl harcadı ve emek karşılığını veriyor. Bir önceki koleksiyonu, bir masaldan diğerine değişen çizim stilleri ve hikaye anlatma yöntemleriyle hâlâ sesine girmeye başlayan bir sanatçıyı gösteriyordu. Omnipresent, sade çizim stili ve sıkı, diyagramatik dizileriyle tanınan çizgi roman minimalisti Chris Ware’in etkisiydi.

Yeni kitap, Harkham’ın tamamen kendine ait bir stile ve uzman bir ilerleme hızı anlayışına yerleştiğini gösteriyor. Çok sayıda karakter arasındaki kısa ve öz gevezelikler yoğun bir ızgarayı kaplar, ancak bir rüya sekansı, görüntüler arasındaki geleneksel siyah sınırlardan vazgeçilerek daha gevşek bir şekilde işlenir. O sahnede Seymour, Los Angeles fotoğrafçısı Anthony Hernandez’in 1970’lerdeki “Otomotiv Manzaraları” fotoğraflarından birinden koparılmış olabilecek bir manzarada kendini bir araba kovalamacasının içinde bulur. Uyandığında macera uçup gidiyor ve işine geri dönüyor.

Grindhouse filmleri, seks ve ölüme tanıklık etme konusundaki en temel dürtüyü beslemiş olabilir. “Blood of the Virgin” son derece daha karmaşık, büyüyen ve azalan aşk, başarısızlık ve başarı, mutluluk ve içerleme ve nihayetinde sömürü kelimesini taşıyan bir bizde “başarmanın” ne anlama geldiği hakkında anlatıları birbirine örüyor. çekirdeğinde.