‘California, Bir Köle Devleti’ zorla çalıştırmanın tarihini ortaya çıkarıyor

Jean Pfaelzer, adaletsizliğin nasıl bir şey olduğunu bildiğini düşündü. Uzun süredir Delaware Üniversitesi’nde Amerikan çalışmaları profesörü olan LA yerlisi, 60’larda UC Berkeley’de siyasi bilincini oluşturdu, sivil haklar ve adalete erişim hareketlerine katıldı ve 2007’nin “Driven Out: The Forgotten War Against” da dahil olmak üzere birçok tarih eseri yazdı. Çinli Amerikalılar.”

Ancak Pfaelzer, o kitabı araştırana kadar göz ardı edilmiş başka bir geçmişe göz atmaya başladı. 1870’lerde San Francisco’da bir genelevde zincire vurulmuş genç bir Çinli kadının fotoğrafını incelerken, bu tür bir köleliğin var olduğu gerçeği karşısında şaşkına döndü. Humboldt İlçesinde yarı zamanlı olarak yaşayan Pfaelzer bir telefon görüşmesinde, “’13. değişikliğe ne oldu?’ diye düşünerek Çinli kızın resmine bakıp durdum” diyor. “Bu nasıl olabilir?”

Birkaç yıl sonra, bir mektup okuduğunda o görüntü ve o sorular sel gibi geri geldi. gazete hikayesi kaçan 15 yaşındaki bir çocuk hakkında zorla çalıştırma Kuzey Kaliforniya’da bir kutuda tutulduğu ve bir sığır dürtmesiyle taciz edildiği bir marihuana çiftliğinde. Pfaelzer’in tüyler ürperten tezahürü tam anlamıyla bir tez haline geldi: En azından İç Savaş’tan beri özgürlük ve fırsatın ışığı olarak Amerikan zihninde sağlamlaşan Kaliforniya, bir köle devletiydi – ve öyle olmaya da devam ediyor. “Gerçekten bilmiyormuşum gibi değil” diyor. “Ama bilmiyordum Bu.”

Pfaelzer yeni kitabı “California, A Slave State”in girişinde vahyi genişletiyor: “Bunun çok iyi bildiğimi sandığım bir eyalette olduğunu nasıl fark edemedim? Kaliforniya’daki köleliğin tarihi, bildiğimizi sandığımız şeylerin hemen altında.”

“Köle Devleti”, uygunsuz bir gerçeğin yıkıcı derecede ayrıntılı, acil ve biraz da üzücü bir şekilde doğrulanmasıdır: Kaliforniya, herkesin eşit şansa sahip olduğu bir yer olmaktan çok, köleliği en başından kucakladı ve onu birliğin en müreffeh eyaleti haline getirmek için kullandı. Kaliforniya’nın sonsuz olasılığına dair bu abartılı hikayenin alın teriyle, baskıyla, zorlamayla ve soykırımla inşa edildiği ortaya çıktı. Pfaelzer, açgözlülüğün, zulmün ve ikiyüzlülüğün çılgına dönmesine izin veren şeyin tam olarak Kaliforniya’nın açıklığı olduğunu öne sürüyor ve bizi (bu endişeli kelimeyi) istisnai yapan şey – portakal bahçeleri veya Akdeniz iklimi değil – bu acı ironi.

Bu, özgür bir devlet olarak değil, 1840’ların Altına Hücum’uyla hızlanan, ancak hiçbir şekilde oradan başlamayan, hızla çoğalan başlangıç ​​şirketlerinin ülkesi olarak Kaliforniya’nın hikayesidir. Dalga dalga kaynak çıkarımı – Ruslar, İspanyollar, Amerikalılar tarafından – hızlı ve hazır emek gerektiriyordu, bu da insanların kar ve egemenlik adına çevreyi yağmalayabilmeleri ve sömürebilmeleri için yağmalanması ve sömürülmesi anlamına geliyordu. “Aslında,” diye yazıyor Pfaelzer, “bu bir Amerikan hikayesi.”

Pfaelzer’in kendi hikayesi de, geleneksel olarak olumlu bir anlamda olsa da, Amerikalı. Babası, Santa Monica’da 2. Dünya Savaşı sırasında Kaliforniya’nın nüfusu arttığında zenginleşen “küçük” bir kuyumcu dükkanı işleten küçük bir işletme sahibiydi. Büyük Göç. Pfaelzer, “Erkekler bir şeyler gönderiyor ve satın alıyordu” diyor. “O mağaza beni ve kardeşlerimi UC Berkeley’den geçirdi.”

Kendi Amerikan hikayem, benim de California hakkında düşündüklerimi şekillendirmeme yardımcı oldu – en azından Pfaelzer’in kitabını okuyana kadar. ailem geldi New Orleans’tan Los Angeles’a, Güney’den ve ırkçılığın tahribatından çok sayıda akrabayla birlikte kaçmak. Kaliforniya’ya indiğim için şanslı olduğumu söylemeyi seviyorum. Mükemmel bir yer olduğundan değil, ama olmadığı tüm yerler için altın değerindeydi: yozlaşmış Güney, kuzeyin zorlu gettoları, gizli Doğu kıyısı. California esnekti, sizi büken başka bir Amerikan yeri değil, kendi yaratılmış, amaçlı yaşam fikrinize uyacak şekilde bükebileceğiniz bir yer.

Güçlülerin elinde, bu esnekliğin yüzyıllar boyunca sert sonuçları olmuştur. 1700’lerde servet arayan Ruslar kürkleri için değerli küçücük su samurlarının toptan katliamına Yerli Alaskalıları zorla dahil etti. Pfaelzer, hem lanetleyici hem de şiirsel bir sesle, “Binlerce yıldır Kuzey Pasifik’te hiçbir hayvan türünün nesli tükenmemişti,” diye yazıyor. “Fakat fethin ilk elli yılında Ruslar, doksan altı binden fazla deniz samurunu, dört yüz binden fazla foku ve yüz binden fazla tilkiyi katletti, türleri ve ruhları insanlar ve tanrılar, hayvanlar ve ruhlar arasında gidip gelen Yerlileri yok etti. ”

Pfaelzer için önemli bir ifşa, sendikaya 1850’de özgür bir eyalet olarak kabul edilen Kaliforniya’nın, köleliğe asla “hoşgörülmeyeceğini” iddia eden bir anayasayı kabul etmesidir – bu, kurumun hayatta kalmasına ve devlet tarafından yetkilendirilen bir devlette gelişmesine izin veren yasal olarak belirsiz bir terimdir. kalan beyaz Kongre geçtikten sonra Kaçak Köle YasasıCalifornia, 1852’de eyalet Yüksek Mahkemesi kararıyla aynı şeyi yaptı ve eyalet öncesi dönemde getirilen Siyah kölelerin öncelikle mülk olduğuna karar verdi. Bu emsal, Yüksek Mahkeme’nin 1857 tarihli rezil Dred Scott kararını destekledi.

Pfaelzer, “Benzersiz olan şey, Kaliforniya’nın neredeyse bir sınır eyaleti gibi olmasıydı” diyor. “Özgür Siyahlar köleleştirilmiş Siyahlarla karşılaştı ve hiçbiri diğerinin orada olacağını bilmiyordu.” Yine de pek çok Siyah insan, diğer herkesle aynı refah ve bağımsızlığa sahip olmaya hak kazandığını hissetti – benzersiz bir Kaliforniya görüşü. Bu, devletin yasal koruma sağlamaya odaklanan ilk sivil haklar hareketine yol açtı.

Ancak bu mücadele bile sadece başlangıçtı. Adını 13. Değişiklik’te yer alan özgürleşme istisnasından alan “Suçun Cezası Dışında” bölümünde Pfaelzer, Kaliforniya’nın endüstriyel hapishane kompleksini neredeyse icat etme şeklini ortaya koyuyor. Ona göre hapishane, 1800’lerde hala büyük ölçüde kurumlardan ve altyapıdan yoksun olan bir eyalette bir başka başlangıç ​​işiydi.

San Quentin’deki ilk eyalet hapishanesi, birçoğu serserilik gibi küçük suçlar için hapis yatmış beyaz olmayan hükümlülerle başka bir ücretsiz emek sınıfı geliştirmek için eyalet yasama organıyla (yozlaşmış bir şekilde) çalışan girişimci bir eski köle sahibi tarafından tasarlandı.

Kölelik, başta Çinliler olmak üzere göçmenleri sömürme biçiminde de devam etti. Pek çok Amerikalı, onların demiryolu işçisi olarak getirildiklerini ve varlıklarının 1882 Çin Dışlama Yasası ile doruk noktasına ulaşan beyaz antipatisini körüklediğini biliyor. Çinli kadınların fahişe olarak ithal edilip köleleştirildiği o kadar yaygın olarak anlaşılmayan bir şey; Yerli kadınlara yaygın tecavüz ve Yerli halkın satılmasıyla önceden belirlenen insan ve seks kaçakçılığı, Kaliforniya’da resmi olarak kurulan son “imparatorluk” idi.

Pfaelzer, bu sistemlerin çoğu hâlâ yerinde olsa da, “kart taşıyan bir iyimser” olmaya devam ettiğini söylüyor ve ekliyor: “İnsanların bunu bir umutsuzluk tarihi olarak okumasını istemiyorum.” Uzun süredir umut siyasetine batmış, “Slave State”in anlatı özündeki tüm direniş biçimlerinden ilham almasına engel olamıyor.

“Köleleştirilmiş insanların nasıl hayatta kaldıklarını, geleneklerini nasıl sürdürdüklerini düşünmeye devam ettim” diyor. Ve California zaman zaman ilerici imajına ulaşmayı başarıyor: Bir komisyon oluşturan ilk eyalettir. tazminat okumakSiyahlar için.

Ancak Pfaelzer’i iyimser tutan direniş hikayeleri. Örneğin, Rosa Parks’tan yüz yıl önce toplu ulaşımın açılmasına yardım eden San Franciscolu kadın Charlotte Brown vardı. Pfaelzer, “Babası yırtık bir kağıda ‘Charlotte’a tekrar trene binmesi için iki bilet aldı’ diye yazdı” diyor. “Bunun önemli bir tarihi hikaye olmasının yanı sıra, güçlü bir baba-kız hikayesini belgeliyor.” Bu, yazarı gözyaşlarına boğdu. Köleliğin karanlık öyküsünün hemen yanında Pfaelzer için son bir aydınlanma vardı; Kaliforniya’nın özgür olma kararlılığının uzun tarihi, “bakmaya başladığımda, yüzeyin hemen altında oturuyordu” diyor. “Bulunmayı bekliyordu.”

Kaplan, LA merkezli bir gazeteci ve Opinion’a katkıda bulunan bir yazardır.